"Sanırım benim kalbim bir zamanlar Mekke gibiydi. Beş yaşıma kadar, çocukken. Günahsızken. O zamanları hatırlamasam da sanki huzurluymuşum gibi hissediyorum. Masumluğumun tadını çıkartmaya çalıştığım zamanlarda Mekke'min Kâbe-i Muazzama'sında tavaf...
Bu hikayeyi okuyan her bir okuyucuyla olsun evrendeki tüm güzel kuşlar. En güzel kuş sana, güzel kuşum, canım kuşum 🕊️
~🏵️~
"Aynı dilde mi kederlendik sahi? Aynı yüzyıl mıydı şu yaşadığımız?" Şükrü Erbaş
~🏵️~
9. Mavi ve Kördüğüm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giannis Savvidakis - Apopse as Vrethoume Sezen Aksu - Zor Yıllar
Kanatlarımın olduğunu ve her an uçup gidebileceğimi anladığımda altı yaşındaydım. Kanatlarım yıprandığında sekiz, koptuğundaysa on.
Kalbimde yeniden çıkmaya çalışan kanatlarıyla çırpınan kuşların sesini duyuyordum. Hiç yorulmuyorlardı kuşlarım ama kanatlarının şimdi de ağrıdığını biliyordum. Yeşeren kanatlarım, geçmişin yüküyle sızlıyordu.
Devrimle kulübedeki koltuğa yan yana oturmuş, öylece şöminedeki yanan odunları izliyorduk.
Ona sarılmıştım. Bana sarılmıştı. Zaten Devrim'in temas bağımlısı olduğuna kesinlikle emindim. Çünkü şu an bile dibimde oturmuş, omzunu bana sürtüp duruyordu.Fakat ben, biraz önce ne yaptığımı sorguluyordum. Ona sarılmıştım değil mi? Evet, ona sarılmıştım. Peki bunu neden yapmıştım?
"Minik kuş," dediğinde sesinde gergin bir ton vardı. "Biraz önce şakıyordun bülbül gibi. Sessizleştin." Sesinde tuttuğu öyle bir ton ve his vardı ki Devrim kiminle konuşsa o kişiyi hipnoz edebilirdi. Sadece sesiyle.
"Ela," dedi, yine cevap vermedim.
Hâlâ neden Devrim'e sarıldığımı düşünüyordum? Ona karşı bir his besliyor muydum? Nedeni bu muydu, yoksa daha da mı fazlası?
Tonlar ve hisler. Bunlar bir düğümdü.
"Diyeceklerimi dedikten sonra konuşmam ben." Sesim umursamaz çıkmıştı ama şu anda fazlaca heyecan içerisindeydim. Ona sarılmış olsam da birisi çıkıp gelse ve ona karşı ne hissettiğimi sorsa donup kalırdım. Belki de çığlık atarak karşı çıkardım. Ben Devrim'e karşı bir şey hissediyor muydum? Evet. Olabilirdi. Neden olmaması gerekiyormuş gibi hissediyordum? Bunun cevabı da basitti. Annem, Yağmur annem. Babam, öldürülen doğmamış kardeşim. Kısaca ailem.
Ailem. Siyah ve hissizlik. Şimdi hissettiğim buydu.
Peki histen ibaret olsaydım, Devrim'e karşı ne olurdum? Muhtaçlık? Hayır, çok daha fazlası.
