"Sanırım benim kalbim bir zamanlar Mekke gibiydi. Beş yaşıma kadar, çocukken. Günahsızken. O zamanları hatırlamasam da sanki huzurluymuşum gibi hissediyorum. Masumluğumun tadını çıkartmaya çalıştığım zamanlarda Mekke'min Kâbe-i Muazzama'sında tavaf...
Bu hikayeyi okuyan her bir okuyucuyla olsun evrendeki tüm güzel kuşlar. En güzel kuş sana, güzel kuşum, canım kuşum 🕊️ Ek not olarak, bundan sonra bir geçmişten şarkılar, bir de gelecekten şarkılar ekleyeceğim aşağıdaki notlara.
Güzel okumalar...
~🏵️~
''Sanki biraz sonra ağlayacakmışsın gibi sürekli. Hani yağdın yağacaksın ama yüreğin böyle hep bulutlar, bulutlar...
Cahit Zarifoğlu
~🏵️~
11. Yuva Yapan Yaralar ve Yalanlar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Müzeyyen Senar - Kimseye Etmem Şikayet
Barış Diri - Derinden
Anıların dilleri var mıydı? Ya da her hatırladığımız anı bizim gerçeklerimiz miydi? Bir taraftan evet, öyleydiler. Her hatırladığım anım benim gerçeğimdi. Peki ya, gerçekten gerçek miydi?
Salıncakta hâlâ Devrim beni sallıyorken kendimi inanılmaz güçlü ve mutlu hissediyordum. Sanki ruhum bunu arıyordu ve bulmaya başlamıştı. Bir ton derdim yokmuş da sadece bugünü yaşamaya gelmiş gibiydim.
Hatırladığım o minik kesit mi? Devrim için o anıya tutunuyordum şu an. Ama kendimi zorlamıyorum da. Hatırlamak için değil, Devrim'i güzel hatırlayabilmek içindi artık tüm çabam.
"Ee, minik kuş. Güzel mi orada havalar."
Kısa bir kıkırtı koptu dudaklarımdan. "Güzel, güzel. Çok güzel, Zaman Yolcusu."
Çok net olmasa da iç çekişini duydum. Belki de sadece ben öyle duymuştum. Rüzgâr kendini çok hissettirmeye başlamıştı. "Hadi, artık beni indir. Yeterli bu kadar."
"Ama daha hatırlamadın ki? Hem daha parkta yürüyecektik seninle." Sesi mızmız küçük bir çocuğunkinden farksızdı.
"Üşüdüm ama ben." Bunu dememle Devrim'in önüme geçip zincirlere asılmasıyla salıncak aniden durdu. "Beni korkuttun. O nasıl durdurmak öyle ya," dediğimde irkilmiş bir şekilde ona bakıyordum. Yüreğim ağzıma gelmişti.
"Hadi bakalım koca göz, ver elini bana gidiyoruz." Bana gülümsedi. Çok güzel bir erkekti. "Özür dilerim ama bir an üşüdüm dediğinde ne yapacağımı bilemedim."
Omuz silktim. "Önemli değil."
Elini bana daha da yakınlaştırdı ama bir saat önceki cesaretim sanki kaybolmuştu ve ben elini tutamıyordum. Aksine ellerim zincire kenetlenmiş durumdaydı.
