"Sanırım benim kalbim bir zamanlar Mekke gibiydi. Beş yaşıma kadar, çocukken. Günahsızken. O zamanları hatırlamasam da sanki huzurluymuşum gibi hissediyorum. Masumluğumun tadını çıkartmaya çalıştığım zamanlarda Mekke'min Kâbe-i Muazzama'sında tavaf...
Devrim'in her bir kelimesi kalbimde büyük bir depreme neden oluyordu. Söylediği her bir sözü kulaklarım duymak için can atıyordu. Başlarda bunu hiç fark etmemiştim. Hep bir şeyler olduğunun farkındaydım ama neydi bu ihtiyaç? Anlayamamıştım. Şimdi de anladığımı pek zannetmiyordum ama en azından bende olan değişikliklere artık baş kaldırmıyordum.
"Sana ne diyeceğimi bilmiyorum," dedim. Aslında konu ne diyeceğim değil, nasıl diyeceğimdi. Kafamın içinde asla susmayan Ela kontrolü ele geçirmek için can atıyordu.
"Mesela bana bu yüzündeki çiziğin hatta tırnak izinin nedenini anlatmaya başlamak ister misin?"
İstemezdim. Hiç istemezdim. Ama anlatacaktım çünkü soracaktı. Kendime zarar verip vermediğimi soracaktı ve benden bir şekilde o cevabı alacaktı. Ne yapacaktım ben, ne yapacaktım?
Şimdi bu yaşananlar bir kabus olsa ve ben uyansam. Keşke bugünleri hiç yaşamamış olsam.
"Dün sen beni eve bıraktıktan sonra babaannem aradı," yutkundum, "Bazı şeyleri öğrendim ondan ve söylenen bazı şeyleri duydum," boğazım düğümleniyordu, "O an, nasıl oldu bilmiyorum kendime yapmışım bunu," dediğimde vücudunun kaskatı kesildiğini hissettim.
"Ne konuştunuz?" dedi. Sesini ne kadar düz tutmaya çalışsa da endişeli olduğunu anlıyordum.
"Bunu söylemek istemiyorum şu an," dedim.
"Sorun yok, sakin ol ve bana söyle. Yanından ayrılmayacağım," dediğinde gözlerim dolmaya başladı. Sanki dünkü her bir konuşmayı beynimin içinde tekrar gerçekleştiriyordum.
"Hep böyle diyorsun ama ne zaman hoşlanmadığın bir konuşma gerçekleşse kaçıp duruyorsun," dedim.
