Over Jurken & Tiara's

4. Als De Kroon Niet Past

3 JULI

"Waarom doe je zo geheimzinnig over het Zuidbal?"

Mariama keek me peinzend aan, alsof ze het antwoord uit mijn ogen zou kunnen aflezen. Ik keek weg van haar, en focuste me op het magazine dat op mijn schoot lag. Mariama kwam overeind uit de turquoise sofa, en kwam richting mijn bed gestapt.

"Vertel me liever hoe je examens geweest zijn."

Mariama zuchtte, en schudde haar hoofd. Het zorgde ervoor dat een van haar Franse vlechten over haar schouders vloog, maar ze negeerde het. Haar blik werd onderzoekend, en ze plantte haar handen in haar zij.

"Je komt hier niet zomaar onderuit, Victoria. Je loopt al twee weken rond met een grijns op je gezicht die me doet vermoeden dat er iets spannends gebeurd is in Caelia."

Ik haalde mijn schouders op in een poging om onverschillig over te komen. Ik had haar eigenlijk weken geleden al willen vertellen over mijn kus met Beatrice, maar Mariama wist niet eens dat ik op vrouwen viel.

"Er is niets..."

Ik twijfelde. Er was wél iets speciaals gebeurd. Ik wilde niet liegen tegen Mariama, maar ik was ook niet bereid om toe te geven wat er juist gebeurd was. Zelfs al weigerden de vlinders in mijn buik te gaan liggen.

"Ik geloof je niet. De internationale pers kan geen seconde zwijgen over je grote verdwijntruc na je dans met Emilio. Waar heb je de hele avond gezeten?"

Niemand had gemerkt dat Beatrice ook verdwenen was. Het enige waar de kranten het over gehad hadden, was mijn afwezigheid. Ze probeerden drama te creëren waar er geen was, en gingen zelfs zo ver om te zeggen dat ik me te goed voelde voor een hereniging met Caelia. Ze moesten eens weten. Het was Emilio waarvoor ik vluchtte, geen toekomst zonder ruzie met ons buurland. De artikels irriteerden me mateloos, maar eigenlijk was ik stiekem ook blij dat niemand de link gelegd had met Beatrice. Ik had me zo weinig mogelijk proberen aan te trekken van de pers, en hun eeuwige pogingen om interviews met me te regelen, maar mijn oma had het heel erg moeilijk gemaakt.

"Ik was in de binnentuin van het paleis."

Het was geen leugen, maar ook niet de volledige waarheid waar Mariama op doelde. Het was echter alles wat ze van me zou krijgen vandaag. Ze keek me onzeker aan, alsof ze niet zeker was of ik een grapje maakte. Ze was duidelijk niet tevreden met mijn antwoord, want haar gezicht vertrok in een frons.

"En die was het waard om de toekomstige relaties met Caelia op het spel te zetten?"

Ze had een punt natuurlijk. De stroeve relatie tussen Caelia en Breienbach dateerde al van meer dan vijftig jaar terug, en was er de laatste jaren niet op verbeterd. Mijn verdwijning van het bal had daar natuurlijk geen goed aan gedaan. Ik knikte, niet in staat om mezelf te verdedigen. Mariama's ogen verwijdden, en ze wees beschuldigend haar vinger in mijn richting.

"Er was iemand bij je in die tuin!"

Ik voelde mijn gezicht vuurrood worden, en ik wist dat ontkennen hopeloos was. Ik stond abrupt recht van mijn bed, waardoor het magazine in een rommelige hoop op de grond belandde. Ik schudde wanhopig mijn hoofd, en haalde verloren mijn schouders op.

"Ik moet nog enkele documenten in orde maken voor de ceremonie. Tijd om te gaan dus!"

Er verscheen een tevreden glimlach op Mariama's gezicht terwijl ze zich languit op mijn bed liet vallen. Ze leek niet van plan te zijn om te vertrekken, ook al zou ik de rest van de avond lintjes moeten uitdelen.

"Prima. Maar we zijn hier nog niet over uitgepraat."

Ik draaide met mijn ogen, wetende dat ze het onderwerp niet zou laten rusten. Mariama raapte lui het magazine op en bladerde erin, zonder mijn blik ook maar een tel lang te lossen. Ik haalde mijn schouders op, en liet haar alleen achter met haar zelfgenoegzame glimlach.