Over Jurken & Tiara's

21. Het Is Wat Het Is

5 DECEMBER

De opening van de botanische tuinen was nog theatraler dan ik me had kunnen inbeelden. De officiële uitnodiging was pas enkele dagen geleden gearriveerd, alsof vandaag al niet weken gemarkeerd was in onze agenda's. De Caelianen waren duidelijk niet van plan om vandaag zomaar te laten passeren, waardoor we nu allemaal voor de gouden poorten stonden die toegang boden tot de 'grootste botanische tuinen van de Zuiderlanden'. Het irriteerde me. Die eer had ons altijd toebehoort, tot Caelia drie jaar geleden besloten had om een stuk verlaten industrieterrein om te bouwen tot een park. Het was bijna te belachelijk voor woorden. Botanische tuinen hoorden rust uit te stralen, maar zelfs de ingang alleen al was genoeg om me terug naar huis te doen gaan. Ik wist echter dat ik er niet onderuit zou komen, ook al had ik meerdere plannen gesmeed in mijn hoofd om toch vroeger te kunnen vertrekken.

"Heb je er zin in?"

Beatrice stond plots naast me, en ik kon niet voorkomen dat er toch een glimlach op mijn gezicht verscheen. Ze was waarschijnlijk de enige reden waarom ik vanochtend niet gedaan had alsof ik ziek was. Haar ouders stonden net zoals de mijne bij het Caeliaanse koningspaar. Mijn vader had een zure uitdrukking op zijn gezicht, en ik wist dat hij al even weinig zin had in vandaag als ik. Het zou zijn job zijn om de del Leria's gelukkig te houden, aangezien mijn oma thuisgebleven was. Het lukte haar niet meer om lange afstanden te wandelen, dus had ze vandaag aan zich voorbij moeten laten gaan. Ik haalde mijn schouders op naar Beatrice als antwoord op haar vraag. Ze zag er zoals gewoonlijk weer prachtig uit, met een zachtblauwe mantel en een hoge, maar rommelige paardenstaart. Haar donkerblauwe sneakers prijkten onder haar jeans uit, exemplaren die ik haar nog niet eerder had zien dragen.

"Het is wat het is. Ik kan alleen maar hopen dat—"

"Victoria! Wat goed om je te zien!"

Ik kromp in elkaar bij het horen van Emilio's stem. Dit was exact wat ik had willen vermijden vandaag. Hij sloeg ongevraagd zijn arm om mijn schouders en negeerde Beatrice compleet.

"Jij en ik gaan vandaag op privétour. Ik heb speciaal voor jou alle leuke plekken in de tuin uitgezocht."

Ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden, maar Beatrices glimlach vertelde me dat ik daarin faalde. Ze sloeg haar hand voor haar mond om haar lach te bedekken, maar slaagde er niet in. Emilio keek met opgetrokken wenkbrauwen naar haar, en schudde zijn hoofd.

"Ik begrijp dat je meewilt met ons, natuurlijk, maar—"

"Het is wat het is?"

Ik keek met grote ogen naar Beatrice, die mijn woorden tegen me gebruikte. Haar glimlach werd alleen nog maar breder, en ik schudde verontwaardigd mijn hoofd. Emilio liet het allemaal aan zich voorbijgaan en knikte serieus.

"Inderdaad. Maar ik ben er zeker van dat je in goede handen bent bij mijn broer."

Beatrice knikte, en knipoogde snel naar me als wijze van afscheid. Ik wilde haar tegenhouden. Ik wierp haar mijn meest zielige blik toe, maar ze haalde onschuldig haar schouders op en ging bij Damiano staan. De kroonprins begroette haar meteen met enthousiasme, en ze beantwoorde zijn omhelzing met een brede glimlach. Ik vervloekte Emilio inwendig, en wenste met mijn hele hart dat ik me bij hen kon voegen.

"Zullen we?"

Emilio bood me zijn arm aan, en een tel lang overwoog ik het om hem te weigeren. Ik voelde de lenzen van de fotografen echter op ons branden, en ik wist dat het me in een slecht daglicht zou brengen. Het laatste wat ik wilde, was weer door het slijk gehaald worden door de pers, en al helemaal niet door zijn schuld. Dat was hij niet waard. Ik legde mijn hand om zijn elleboog, en probeerde zo veel mogelijk afstand tussen ons in te houden. Emilio legde tevreden zijn hand op de mijne en trok me een zijpad in, waardoor de rest van de royals meteen uit zicht verdween.