Over Jurken & Tiara's

23. Over Vuurwerk Gesproken

31 DECEMBER/1 JANUARI

"Tien... Negen..."

Beatrice keek over haar schouder om te kijken of ik in haar buurt was, alsof we al niet de hele avond amper enkele meters van elkaar verwijderd geweest waren. Ik gunde haar een brede glimlach. Valentin probeerde zijn ouders een verhaal te vertellen, iets verderop, maar ze waren te gefocust op de lucht om naar hem te luisteren. Hij leek het niet te merken, en praatte door de aftelling heen. Beatrice draaide met haar ogen, maar ze zei er niets van en keek omhoog. Ik volgde haar voorbeeld en richtte mijn blik naar de donkere nachthemel, die bezaaid was met duizenden sterren.

"Acht... Zeven..."

Mijn adem maakte wolkjes in de koude Mignische lucht, maar het kon me niet schelen. Ik zette een stap naar voren zodat ik schuin achter Beatrice stond. Ze bleef naar de lucht kijken, ook al verraadde haar glimlach dat ze doorhad dat ik nu veel dichter bij haar stond. Beatrices vlecht hing los om haar schouder en verdween in de dikke winterjas die ze droeg, en een tel lang overwoog ik om mijn armen om haar heen te slaan. Mijn vader stond voor ons, en hij omhelsde mijn moeder liefkozend. Het koningspaar van Caelia stond stijf naast elkaar en keek ook omhoog, terwijl het nieuwe jaar plots nog maar drie tellen verwijderd was. Ik sloeg mijn pink om die van Beatrice, maar bleef naar de lucht staren, alsof er niets aan de hand was.

"Drie... Twee..."

De warmte van onze handen steeg naar mijn gezicht. Mijn hart sloeg sneller dan het ooit al geklopt had, zowel van vreugde om Beatrices nabijheid, als door de angst omdat we zo dicht bij elkaar stonden. Iedereen kon ons zien. Ik wilde bijna mijn hand terugtrekken, maar terwijl de klok middernacht sloeg, en iedereen begon te schreeuwen, bleef ik gewoon stil staan. Hier, in Mignes koele avondlucht, had ik het gevoel alsof Beatrice mijn anker voor het nieuwe jaar was. Ze klemde haar vingers ook om die van mij, en het leek alsof ze er zeker van wilde zijn dat we allebei in het volgende jaar terecht zouden komen. Samen.

"Gelukkig nieuwjaar!"

Mijn ouders schudden enthousiast de handen van de andere koningsparen, die elkaar ondertussen beleefde wensen gunden. Damiano omhelsde zijn vrouw terwijl het vuurwerk hun gezichten verlichtten. Niemand keek naar ons. Ik richtte voorzichtig mijn blik naar Beatrice, om tot de conclusie te komen dat ze al naar mij aan het kijken was. De knallen in de lucht werden vergezeld door paars en rood licht, en het gaf een zachte gloed aan Beatrices gezicht. Ze glimlachte breed, en het overtuigde me er bijna van dat dit jaar van ons zou zijn. Ik stond mezelf toe om weg te dromen van ochtenden samen, van misschien wel niet-zo-stiekeme momenten. Beatrice boog een beetje voorover. Een tel lang dacht ik dat ze me zou kussen, hier, waar iedereen bij was. Haar hand om de mijne deed me beseffen dat ik dat niet eens zo erg zou vinden.

"Bonne année, Vie."

Ze fluisterde het in mijn oor, en ik knikte. Dit jaar zou het beste jaar van mijn leven worden. Met Beatrice aan mijn zijde, kon het niet anders.

Ze trok me zachtjes weg van de rest, richting de kalme gang. Het was er stil, hoewel buiten de feestdrukte gewoon verder ging. De warmte overviel me, en ik rilde, blij dat we eindelijk de koude achter ons konden laten.

"Kom, ik wil je iets laten zien."

Ze knipoogde uitdagend, en trok me verder de gang door. Ik keek twijfelend over mijn schouder, maar niemand leek door te hebben dat we weg waren. Ik keek naar onze verstrengelde handen, en wachtte geen seconde om haar te volgen.

We stopten voor een simpele, witte deur aan het einde van een gang op de bovenste verdieping van het paleis. Het leek alsof we in een andere wereld beland waren, waar niemand ons zou kunnen vinden. Beatrice aarzelde niet om de deur open te duwen, en trok me met een brede glimlach naar binnen. Ze schudde haar jas uit, en onthulde zo de zwarte jurk die ze al de hele avond droeg.