Over Jurken & Tiara's

12. Zonder Regen Geen Regenbogen

15 SEPTEMBER

"Dit is... Wow."

Mariama keek verbaasd in het rond. Er zaten regenboogstrikken in haar haren, en het woord 'ally' prijkte in dikke, witte letters op haar wang. We droegen zwarte t-shirts met regenbogen erop die Mariama last-minute nog ergens had weten te vinden. Ik was er dankbaar om, want ik had geen idee hoe ik dit aan Louis uitgelegd zou moeten krijgen. Mijn vlaggetje, klein en bijna onzichtbaar, verkondigde zijn roze-oranje-witte kleuren aan de wereld. Ik knikte, want 'wow' was inderdaad het enige woord dat ook in mij opkwam om de uitbundigheid van de Breienbach Pride te beschrijven. Ik wist dat het een enorm feest was. De Breiaanse parade was de grootste van de Zuiderlanden, en mijn ouders gaven hier elk jaar een toespraak om hem te openen. Dat ze ook hier waren, ergens aan de andere kant van de parade, was de enige reden waarom ik zonder al te veel moeite uit het paleis had kunnen ontsnappen. Louis had me geholpen, natuurlijk, maar toch.

Ik voelde me enorm klein in de mensenmassa. Overal hingen regenboogvlaggen, en mensen in de meest geweldige en kleurrijke outfits passeerden ons zonder ook maar een seconde raar op te kijken. Het voelde vrij hier, zorgeloos bijna, en het deed me bijna vergeten dat ik niet herkend mocht worden. Ik trok mijn pet dieper over mijn ogen, en keek snel om me heen. Niemand leek me echt op te merken, maar het was tegelijk ook niet zo alsof ik me onzichtbaar voelde. Meer nog, ik voelde me hier heel erg thuis.

"Waar had je afgesproken met Beatrice?"

Ik knikte naar het kruispunt enkele straten verderop. Er zat een café op de hoek dat naast de Breiaanse tweekleur -een afschuwelijk oranje gecombineerd met groen- ook trots enkele regenboogvlaggen aan zijn lichtblauwe gevel had hangen. Ik had vanochtend op het punt gestaan om mijn afspraak met Beatrice af te bellen. Mijn moeder had me verteld dat er meer dan honderdduizend mensen verwacht werden hier, en het leek me plots onmogelijk om niet herkend te worden. Honderdduizend! Maar Beatrice had me een pruilende foto gestuurd, en losjes vermeld dat Samuel niet zo vaak in de Zuiderlanden was. Het was nu of nooit. Ik wist hoe belangrijk dit voor haar was, en dus nu stond ik hier, in de rijkversierde straten van Saalbrunn.

"Het gaat nog eeuwen duren voor we aan het café geraken."

Ik was me er bewust van dat Louis ook ergens in de massa verstopt zat, maar hij hield genoeg afstand van ons waardoor het maar al te makkelijk was om te vergeten dat hij er ook was. Zeker met al de mensen tussen ons in. Mariama draaide met haar ogen om duidelijk te maken dat ik aan het overdrijven was.

"We hebben alle tijd. Beatrice kan ook wel zien hoeveel mensen hier zijn."

Ze greep me bij de elleboog en duwde enkele parade-gangers bruusk opzij. Ze wierpen haar een geïrriteerde blik toe, maar ze liet zich er niet door tegenhouden. We rakten plots sneller door de massa dan ik had durven hopen, en voor ik het goed en wel besefte, stonden we al voor de houten deur van het café. Mariama twijfelde geen seconde en duwde de deur open. We werden meteen overladen door het luide geroezemoes van mensen die allemaal een schuilplaats zochten voor de drukte en warmte van buiten. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik Beatrice spotte, helemaal achteraan. Ze zat aan een tafeltje met een korte, smalle man die dezelfde haarkleur had als haar. Beatrice zag ons ook, en zwaaide enthousiast. De man naast haar zwaaide enthousiast naar me, in een manier die even typisch als herkenbaar was. Mariama gaf me een kneepje in mijn arm en knikte richting de bar.

"Ik ga al drinken bestellen. Stuur me wat je vrienden willen."

Ik knikte dankbaar en wroette me door het café. Ik liet me naast Beatrice op een stoel zakken en begroette hen. Beatrice nam meteen mijn hand in de hare, en Samuel knikte naar me. Hij leek heel erg hard op zijn zus, en het leek plots alsof we elkaar al jaren kende. Samuel lachte breed, en verrimpelde daarmee de transvlag die hij op zijn wang geschilderd had. Oh. Er werd plots een hele hoop duidelijk. Samuel stak zijn hand naar me uit, met zijn glimlach nog steeds op zijn gezicht.