Over Jurken & Tiara's

18. Prinses Tot Uw Dienst

Het adres dat Beatrice me doorgestuurd had, lag diep verscholen in een van de bossen nabij Bointavet, een vissersdorpje in het midden van Migne. Het was niet zo moeilijk geweest om hier te geraken. Integendeel, Bointavet lag veel dichter bij Saalbrunn dan het Palais des Reines in Maroy. De ijzeren poorten hielden een klein, charmant huisje verborgen dat al van ver warmte uitstraalde. De zandweg ernaartoe was rijkelijk verlicht, iets wat erg welkom was in de vallende schemer. De naaldbomen leken eindeloos te zijn, en boden me een beschermd gevoel, ook al drong de miezer zelfs hier door. En zelfs de best beschermde plekken bleken dat niet altijd te zijn. Ik dacht bitter terug aan de foto's die de afgelopen week wijdverspreid waren. Velen hadden Beatrices officieuze come-out bejubeld, en zelfs gevierd, maar velen leken over het hoofd te zien dat ze ongewenst uit de kast geduwd was. Iemand had haar ge-out, zonder dat ze zelf de kans had gekregen om ervoor uit te komen. Gewoon, omdat iemand geld wilde verdienen. Ik duwde mijn woede weg. Ik zou mijn tijd met Beatrice niet laten verknallen door een roddeljournalist.

Louis opende de deur voor me en plaatste mijn koffer op de houten vloer. Beatrice was nog niet gearriveerd, en ik ging aarzelend binnen. Ik voelde me een indringer. Beatrice had me meerdere keren op het hart gedrukt dat het oké was, aangezien ze zelf wat later zou zijn. Ik had haar toestemming om binnen te wachten, maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak. Het huisje was verwelkomend genoeg. Het was hier aangenaam rommelig, met boeken die her en der verspreid lagen, en dekens en kussens die geen plek meer leken te vinden op de zachte, verweerde sofa's. De kachel in de hoek verwarmde het hele huisje, en er lagen hoge, wollige tapijten op de grond die me bijna zover kregen dat ik mijn schoenen uitdeed.

"Is uw verblijf naar wens, uwe hoogheid?"

Ik knikte. Ik tikte enkele keren met mijn vingers op de ronde, houten tafel in het midden van de ruimte. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk om de slaapkamers te vinden, maar kwam tot de conclusie dat er maar een was. Mijn wangen werden warm. Ik draaide mijn gezicht weg van Louis in een poging om mijn blos te verbergen. Hij reageerde amper, en vouwde netjes zijn handen achter zijn rug.

"Ik ben er zeker van dat u een fijne tijd zal hebben."

Er zat een alwetende glimlach op zijn gezicht, en het mijne werd zo mogelijk nog warmer. Ik wilde hem bijna vertellen dat het niet was wat hij dacht, maar ik kreeg de kans niet.

"Vie! Wat goed om je te zien."

Beatrice negeerde Louis en gooide haar armen enthousiast om mijn nek. Louis' glimlach werd nog breder terwijl hij beleefd naar me knikte, en zich dan omdraaide. Een tel lang dacht ik erover om hem terug naar binnen te roepen, maar Beatrice plantte haar lippen tegen mijn keel, en ik vergat spontaan wat ik wilde zeggen. Haar bloemige geur verdreef de geur van de kachel, en ik trok haar nog een beetje dichter. Ze giechelde, en de beweging van haar mond tegen mijn huid lokte een geluid in me uit dat ik geen naam kon geven. Beatrice lachte opnieuw terwijl ze zich losmaakte uit onze omhelzing.

"Zin om te koken?"

Ik knikte, want hoewel ik niets liever zou willen dan me opnieuw in haar omhelzing te begraven, maakte mijn maag me ook pijnlijk duidelijk hoeveel honger ik had.

"Wat wil je maken?"

Ze trok enkele kastjes open en toonde me groenten in alle kleuren en formaten. Ik haalde mijn schouders op. Ik had nog nooit zelf gekookt, en had geen idee waar ik zou moeten starten. Beatrice leek het te merken en legde de groenten op het aanrecht. Ze kwam weer naar me toe en legde haar armen om mijn nek.

"Wat denk je van ratatouille?"

Ik glimlachte naar haar. Ik had het typische Mignische recept nog nooit gegeten, maar dit was de ideale gelegenheid om het eens te proberen. Hier in Beatrices armen zou ik ook nooit iets van haar kunnen weigeren. Ze liet me alweer los, en mijn lichaam hunkerde naar haar aanraking. Ik maande mezelf aan om me in te houden, maar mijn gedachten hadden plots een eigen leven en dwaalden af naar plekken die me een blos op mijn wangen bezorgden. Beatrice leek het niet te merken, of ze was zo vriendelijk om me er niets over te zeggen, en overhandigde me twee rode paprika's.