Over Jurken & Tiara's

8. Ik Ben Geen Overdrijver

28 JULI

Mijn telefoon trilde op mijn nachtkastje. Ik drukte hem uit, zoals ik al dagen aan een stuk deed. Ik wist wie er belde. Ik wist ook dat ik haar niet wilde spreken. Ik zette mijn koptelefoon op om me af te sluiten van mijn omgeving, en drukte op start terwijl ik mijn ogen sloot. Rue's Farewell van James Newton Howard begon te spelen, en ik dompelde me onder in de triestige tonen van het liedje. Ik wilde vergeten hoe stom ik geweest was. Mijn oma liet me niet meer met rust sinds ze me het artikel getoond had, en mijn vader had nog geen minuut stilgezeten sinds het nieuws bekend geraakt was. Hij had amper de tijd gehad om met me te spreken de afgelopen dagen, en was van vergadering naar vergadering gevlogen in een poging om een nieuw handelsakkoord te sluiten. In een poging om mijn rommel op te ruimen. De weinige keren dat ik hem gezien had, was zijn blik genoeg geweest om me te vertellen wat ik al wist: het was hopeloos. Mijn fout had heel Breienbach in gevaar gebracht. Simpelweg omdat ik iemand had willen kussen. Beatrice had willen kussen. Ik kreunde en trok mijn deken over mijn gezicht. Hoe harder ik mijn best deed om Beatrice uit mijn hoofd te bannen, hoe harder ze zich naar de voorgrond werkte. Mijn muziek ging over in een ander liedje, iets van Dario Marianelli, en ik zuchtte luid. Ik wilde niet aan Beatrice denken. Niet na wat ze gedaan had. Mijn gsm trilde opnieuw, en ik kwam zuchtend overeind. Nog een keer, en ik zou haar nummer blokkeren. Ik knikte resoluut naar het verlichte scherm om mezelf ervan te overtuigen. Ik wist diep vanbinnen echter dat ik tegen mezelf aan het liegen was. Ik had mezelf al drie keer voorgenomen om haar nummer te verwijderen, maar ik wist telkens wel een reden te vinden om er niet mee door te gaan. De gedachte aan Beatrices vrolijke lach, of aan haar dikke haren die telkens weer leken te ontsnappen uit haar vlechten. Soms ook het gevoel van Beatrices lippen tegen de mijne. Mijn tranen baanden zich opnieuw een weg naar boven. Dit keer was mijn muziek niet genoeg om ze tegen te houden, en ik schudde mijn hoofd. Ik kwam geïrriteerd overeind en duwde mijn koptelefoon van mijn hoofd.

"Dit moet stoppen."

Mijn stem klonk luid in mijn stille kamer. Te luid. Ik wilde plots niet meer alleen zijn, ook al had ik Louis de opdracht gegeven om niemand binnen te laten. Zelfs Mariama had ik gevraagd om me gerust te laten. Ik snikte nog een keer en veegde bruusk mijn tranen weg. Verman jezelf, Victoria. Als mijn oma me zou kunnen zien, zou ze er ongetwijfeld een opmerking over maken.

"Met tranen bouw je geen monarchie, Victoria."

Ik stak mijn tong uit naar mijn spiegelbeeld. Het was kinderachtig, maar gaf me meer voldoening dan ik toe durfde geven. Mijn oma had dit veel moeilijker gemaakt dan nodig was, en ik wist ook dat mijn tranen me niet zwak maakten. Een verloren snik borrelde op in mijn keel terwijl ik de laatste restanten van mijn tranen wegveegde. Ik zag het plots niet meer zitten om me nog een dag te verstoppen in mijn bed, en overbrugde mijn kamer in snelle passen. Mariama zou me hier wel overheen kunnen helpen. Ik knikte naar mezelf, en ging op zoek naar Louis, vastberaden om Beatrice voor eens en altijd achter me te laten.

Louis' ogen zaten vol twijfel terwijl hij me naar Mariama's voordeur begeleidde. Hij had de hele rit ongerust in zijn achteruitkijkspiegel gekeken, en ik wist dat hij me eigenlijk liever binnen de paleismuren had willen houden. Ik had zijn blik vakkundig ontweken, maar het was overduidelijk dat mijn roodomrande ogen me verraden hadden. Hij zei er echter niets van, en ik was er hem meer dan dankbaar voor. Ik nam mijn gsm om Mariama te sturen dat ik voor haar deur stond, maar ik kreeg de kans niet. De deur ging open, en een jongere variant van Mariama keek naar me op. Er zaten gekleurde parels in haar haren, en haar felblauwe kleed zat onder de verf. Ze was gegroeid sinds ik haar voor het laatst gezien had, en ze reikte nu al tot aan mijn kin. Ik twijfelde plots. Ik had Mariama niet gewaarschuwd dat ik zou komen, en misschien was dit wel een ongepast moment. Ik aarzelde even, maar Mariama's stem klonk luid door de hal.