Over Jurken & Tiara's

6. Genoeg Is Nooit Genoeg

18 JULI

Het hele paleis stond in rep en roer voor Bevrijdingsdag. Vandaag, exact zestig jaar geleden, werd het Verdrag van de Verenigde Zuidstaat getekend, en daarmee werd de wapenstilstand tussen Caelia en Breienbach ingeluid. Iedereen was druk in de weer om het paleis aan te kleden en alles in orde te maken voor de toespraken van vanavond. Het stoorde me, om het anders zo rustige paleis in zo'n drukke staat te zien. Mijn oma had zich teruggetrokken op haar kamer, en ik wenste dat ik hetzelfde kon doen. Louis stond plots voor mijn neus, en alle hoop om me te kunnen verstoppen, verdween daarmee. Hij knikte naar me als teken van begroeting.

"Er is bezoek voor u, uwe hoogheid."

Ik fronste. Ik verwachtte niemand vandaag. Mariama zou Wapenstilstand met haar moeder en zussen vieren, dus het leek me sterk dat ze hier zomaar zou komen opdagen. Niet dat ze zich ooit liet aankondigen, tot grote ergernis van Louis.

"Wie dan?"

Louis gaf me geen antwoord terwijl hij me naar de visitekamer begeleidde. Het was veruit mijn minst favoriete plek van het paleis, met haar overdadige bloemenbehang en de zachtgele suède sofa's. Er stonden meer koffietafels dan ik op mijn twee handen kon tellen, en ze waren zonder plan verspreid in de kamer. Ze waren bezaaid met dure voorwerpen en geschenken van andere landen. Enkel en alleen om te tonen hoe geliefd ons koningshuis was. Alsof een vaas van de Belgische koning, of een peper- en zoutvatje van een voormalige president echt zoveel aanzien hadden. Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ze spuuglelijk waren. Louis sloot gehaast de deuren zodra we binnen waren, en marcheerde meteen de kamer door naar de andere kant om mijn gast binnen te laten.

"Waarom doe je zo geheimzinnig, Louis?"

Hij keek kort over zijn schouders. Zijn mondhoeken gingen amper enkele millimeters omhoog, maar ik kende hem al lang genoeg om te weten dat hij me zijn beleefde glimlach gunde.

"Uw gast heeft me vriendelijk verzocht om het een verrassing te maken."

Ik wilde met mijn ogen draaien, maar hield me in. Ik hield niet zo van verrassingen, en al helemaal niet op momenten dat ze mijn hele dagschema overhoop zouden gooien. Ik zweeg echter, en plaatste me simpelweg op de tweezit waarop weer een hele reeks kussen verschenen was. Ik knikte naar Louis, die mijn teken meteen begreep, en hij opende de deuren.

"Hare koninklijke hoogheid, prinses Beatrice van Migne, voor uwe hoogheid."

Ik keek met grote ogen toe hoe een nonchalante Beatrice de ruimte binnen wandelde. Ze glimlachte breed, en een gigantische zonnebril hield haar dikke krullen uit haar gezicht. Haar lange jurk viel losjes om haar lichaam, en was zoals gewoonlijk weer bezaaid met bloemen. Ze zag eruit alsof ze een tripje naar het strand ging maken. Ze was hier. Mijn eerste reactie was om breed te lachen. Ze was naar hier gekomen, net zoals ze gezegd had. Mijn hart maakte een vrolijk sprongetje in mijn borst, maar het werd meteen onderdrukt door de paniek die me overviel.

"Wat doe jij hier?"

Het klonk harder dan ik wilde, en Beatrice bleef stilstaan waar ze stond. Ze trok haar wenkbrauwen op en keek me vragend aan. Mijn paniek werd heviger, en ik voelde mijn spieren opspannen.

"Beatrice, heeft iemand je naar hier zien komen?"

Ze haalde haar schouders op en keek naar Louis in de deuropening. Hij hield me afwachtend in de gaten, terwijl Beatrice losjes naar hem wees.

"Hij alleen."

Ik haalde opgelucht adem, en knikte naar Louis. Hij begreep meteen dat ons gesprek niet voor hem bedoeld was, en maakte een snelle buiging voor hij ons alleen liet. Ik liet me terug op de sofa vallen, en zakte diep weg in de kussens. Beatrice volgde mijn voorbeeld, en koos de fauteuil waarin mijn oma altijd zat, een antiek, blauw geval dat vloekte met alle andere meubels in de kamer. Ik kromp een beetje in elkaar, maar besefte dat mijn oma ons niet kon zien. Gelukkig maar.