Over Jurken & Tiara's

9. Voor Altijd Alleen

15 AUGUSTUS

"Mariama, wat goed om je te zien! Ik wilde je al bijna bellen om te vragen hoe het met je ging."

Mariama schudde glimlachend haar hoofd en draaide met haar ogen. We hadden elkaar gisteren nog maar gezien, en ik had haar eerlijk gezegd niet zo snel terug verwacht. Ze sloeg haar armen om me heen, en ik beantwoorde glimlachend haar omhelzing.

"Wat doe je hier?"

Mariama liet me los.

"Moet ik per se een reden hebben om je te zien?"

Ik schudde mijn hoofd, want de keren dat ze hier onaangekondigd was komen opdagen, waren al lang niet meer op mijn vingers te tellen, maar ze was nog nooit zo snel teruggekomen. Mariama merkte mijn twijfel op, en zuchtte.

"Ik kom in opdracht van mijn moeder."

Het was al enige tijd geleden dat ik Khadija nog gezien had. Ik wist dat ze nog steeds hier op het paleis werkte, maar sinds ze vorig jaar het hoofd van mijn beveiligingsteam geworden was, werkte ze meer achter de schermen. Ik miste haar aanwezigheid wel, want hoewel ik mijn beveiligingsteam blindelings vertrouwde, was er iets aan Khadija dat me altijd extra op mijn gemak stelde.

"Vertel eens, wat kan ik voor haar betekenen?"

Ik ging terug op mijn plekje in de zetel zitten, mijn aandacht half op de papieren voor me. Mariama zette theatraal enkele stappen achteruit zodat ze terug op de gang terechtkwam. Ik fronste, en vergat mijn documenten meteen. Mariama wenkte naar iemand naast haar, en een tel lang verwachtte ik dat Khadija in de deuropening van mijn kamer zou verschijnen.

"Mijn moeder staat erop dat ik dit op de officiële manier doe, dus..."

Ze trok Louis in beeld. Hij had een verontwaardigde blik op zijn gezicht, speciaal voor haar, maar maakte er geen opmerking over. Mariama zette haar handen in haar zij, en knikte naar Louis. Hij schraapte zijn keel, duidelijk lichtelijk geïrriteerd ondertussen, en keek enkele keren van Mariama naar mij. Ik haalde mijn schouders op. Ik had geen idee waar Mariama mee bezig was, en hoewel ik hem wilde redden, wist ik ook dat mijn vriendin hem niet zomaar zou laten gaan.

"Uwe hoogheid, ik eumh—"

Mariama draaide met haar ogen.

"Kom op, niet zo verlegen."

Het sierde Louis dat hij zo kalm kon blijven. Ik wilde hem bijna wegsturen omdat ik kon zien hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Hij schraapte echter opnieuw zijn keel en herpakte zich terwijl hij een stap dichterbij zette. Mariama knikte goedkeurend achter Louis' rug.

"Mevrouw, u heeft een uitnodiging gekregen voor een etentje bij mevrouw Faye en haar dochters. Het zal doorgaan op negen oktober. Wil u dat ik het opneem in uw agenda?"

Ik draaide met mijn ogen naar Mariama, maar die grijnsde alleen maar. Ik zuchtte, en knikte.

"Prima, dank je wel. Laat aan de gastvrouw weten dat ik aanwezig zal zijn."

Louis knikte en boog zijn hoofd. Hij draaide zich om en wierp een vernietigende blik naar Mariama, die simpelweg haar schouders ophaalde in reactie. Louis sloot de deur achter zich, en liet ons daarmee alleen achter in mijn slaapkamer.

"Was het nu echt nodig om Louis daarbij te betrekken? Je had het me ook gewoon zo kunnen vragen!"

Mariama liet zich achterover op mijn bed vallen en lachte hardop.

"Mijn moeder eiste het! Je weet dat ik altijd naar haar luister."

Ik knikte, maar was niet overtuigd. Mariama luisterde bijna nooit naar haar moeder, en ik wist dat er maar een reden was waarom ze er net nu voor koos om wel naar Khadija te luisteren.