Over Jurken & Tiara's

26. Tijd Om Geschiedenis Te Schrijven

25 JANUARI

Ik streek mijn handen opnieuw over mijn broek. Ze waren vochtig van het zweet, maar mijn pogingen om ze te drogen leken niets te helpen. Ik keek ongeduldig door het raam. Mijn auto was nergens te bekennen, ook al zou ik over enkele minuten moeten vertrekken. Ik staarde geïrriteerd naar buiten, inwendig vloekend op Louis. Ik wist diep vanbinnen ook wel dat hij me nooit te laat zou doen komen, maar vandaag leek elke minuut wachten er een te veel.

"Victoria."

Ik draaide me betrapt om van het raam. Mijn oma stond bovenaan de centrale trap, en wandelde traag naar beneden, alsof ze haar aanwezigheid extra duidelijk wilde maken. Dit was niet het moment. Ze zag eruit alsof ze op een belangrijk evenement verwacht werd, maar ze had duidelijk geen haast om er te geraken. Ze stopte aan de onderste trede, haar hand om de leuning geklemd ter ondersteuning.

"Ik heb gehoord dat je het parlement bij elkaar geroepen hebt."

Ik vloekte inwendig. Ik was van plan om pas morgen met haar te spreken, als dit allemaal voorbij was, maar het zag ernaar uit dat het weer maar eens op haar voorwaarden moest gebeuren. Ik vroeg me af hoe ze erachter gekomen was. Ik had mijn ouders gesmeekt om te zwijgen, en ze hadden me hun volledige steun gegeven. Het leek me sterk dat ze het zomaar aan oma zouden vertellen. Mijn oma zuchtte ongeduldig, en schudde haar hoofd.

"Ik dacht dat je slimmer was dan dit. Na ons gesprek in de keuken had ik even de hoop dat je je gezonde verstand teruggevonden had."

Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Ik was slimmer geworden. Niet op de manier die ze wilde, maar wel degelijk op een manier die ertoe deed. Ik weigerde me nog langer door haar opzij te laten duwen. Haar tijd als koningin was al lang voorbij. Ik schudde gefrustreerd mijn hoofd, en opende mijn mond om haar tegen te spreken. Mijn oma keerde me echter de rug om.

"Ik ben niet gekomen om je succes te wensen. Enkel om je te vertellen dat je niet zomaar moet hopen op een overwinning in het parlement."

Ik staarde met open mond naar haar rug. Ik wist dat ik haar steun nooit zou krijgen. Maar dat ze me er ook nog eens expliciet op wilde wijzen, lag me heel erg dwars. Ik schudde mijn hoofd, en mijn woede brak zich los.

"Ik wil je alleen maar waarschuwen, Victoria. Als het aan mij gelegen had, dan—"

"Het is uw recht niet om te bepalen wat goed of slecht is voor me."

De woorden vlogen uit mijn mond voor ik me kon bedenken. Mijn oma draaide zich om, haar ogen samengeknepen in ongeloof. Het maakte me bang, maar voor de eerste keer in mijn leven maakte het me nog banger om te zwijgen. Het was genoeg geweest.

"Ik denk dat je soms maar al te graag vergeet dat ik koningin geweest ben. Ik wil alleen maar wat goed is voor dit land."

Ik schudde mijn hoofd.

"Hoe kan ik zoiets vergeten, wanneer u elke seconde van de dag paraat staat om me terecht te wijzen over hoe ongeschikt ik ben voor mijn toekomstige rol? U denkt dat u veel weet, maar geloof me, uw kennis zou u vandaag geen goede koningin maken."

Mijn oma's schoten vuur, en ik kreeg bijna spijt van mijn woorden. Nee. Na alles wat er gebeurd was, wat ze gedaan had, was het niet meer dan mijn recht om háár voor een keer de rug toe te keren.

"Heb je enig idee wat ik opgeofferd heb? Voor dit land, voor—"

Ik schudde mijn hoofd. Ze had dit spelletje al veel te lang gespeeld, en ik zou niet langer onvrijwillige deelnemer zijn.

"Ik ben de toekomst van Breienbach. U zal zich ernaar schikken, of vertrekken. Ik ben niet langer bereid om naar u te luisteren."

Ik draaide me om, klaar om de hele discussie achter ons te laten. Zodra ik mijn kroon kreeg, zou ze vertrekken. Ze was hier niet langer welkom. Het werd maar eens tijd dat ik zelf mocht kiezen wie er deel was van mijn leven. Ik beende de gang uit, zonder naar haar om te kijken. Ik had genoeg tijd verspild aan mijn oma, en ik werd ergens verwacht. Het was tijd om mijn hart te volgen, en mijn oma zou me niet meer kunnen stoppen.