Over Jurken & Tiara's

10. Koningin Der Breianen

17 AUGUSTUS

Een timide klopje op mijn deur deed me opkijken van mijn gsm. Ik lag nog in mijn bed, ook al scheen de zon al enkele uren stevig door de ramen. Louis had mijn dag vrijgemaakt, maar in plaats van iets nuttig te doen zoals ik hem beloofd had, had ik het gebruikt om uit te slapen. Ik kwam overeind en wreef in mijn ogen.

"Binnen!"

Ik keek weer naar mijn gsm, half verwachtend dat een van de poetshulpen binnen zou komen.

"Victoria? Kom ik op een fout moment?"

Ik keek met een ruk op. Mariama stond aarzelend in de deuropening. Shit. Ik was van plan om haar te bellen, al sinds gisteren, maar ik had het blijven uitstellen. En nu stond ze hier. Ik haastte me overeind, en wenkte haar naar binnen. Het luchtte haar zichtbaar op, en het deed me nog schuldiger voelen. Mariama sloot snel de deur achter zich, alsof ze zo kon voorkomen dat ik van gedacht zou veranderen. Ik probeerde me te ontspannen, maar mijn spieren weigerden mee te werken. Ik voelde me plots heel erg ongemakkelijk. Dit was mijn schuld. Mariama had nog nooit geklopt voor ze hier binnenstormde, en nu leek het plots alsof we vreemden voor elkaar waren. Ik friemelde aan mijn dekens, op zoek naar de juiste woorden. Ik had me gedragen als een lafaard, en nu ze hier voor me stond, zou ik er niet langer meer aan kunnen ontsnappen.

"Ik weet dat je de dingen graag negeert wanneer ze je niet helemaal aanstaan, maar ik vind dat het tijd is dat je naar me luistert."

Ik slikte, en ging langzaam om mijn bed zitten. Ik had zin om me opnieuw in mijn dekens te wikkelen en me te verstoppen, maar ik wist ook dat dat geen optie was. Ik voelde me zo kinderachtig. Mariama had gelijk. Als het me te moeilijk werd, dan stak ik mijn kop in het zand. Alsof ik een struisvogel was, in plaats van een toekomstige koningin. Mariama zuchtte en zette aarzelend een stap dichterbij.

"Dit is de kans van mijn leven, Victoria."

Ik knikte. Dat wist ik ook. De job bij DeuTECH was alles waarvan ze gedroomd had, en misschien zelfs nog wel veel meer. Dat was het enige wat er toe deed.

"Ik vind het niet leuk dat ik je moet achterlaten. Als ik DeuTECH naar hier zou kunnen verhuizen, dan zou ik daar geen seconde aan twijfelen."

Ik keek naar mijn dekens, die ondertussen helemaal gekreukt waren door mijn gefriemel, en knikte. Mariama had de baan niet aangenomen omdat ze me dan achter zou kunnen laten. Ze zette een stap in mijn richting, zelfverzekerder nu, en ze kruiste haar armen voor haar borst.

"Ik ga me niet verontschuldigen omdat ik mijn hart volg. Dat zou..."

Ze zuchtte kort en schudde haar hoofd.

"Dat is niet wie ik ben. Ik hoop gewoon dat ik je steun krijg, Victoria, want ik zal vertrekken met of zonder."

Ik beet op mijn lip. Ik had me enkele dagen geleden al gerealiseerd dat ze deze kans meer dan verdiende. Ik voelde me stom omdat ik zoveel tijd verspild had, en durfde niet naar haar opkijken. Er sprongen tranen in mijn ogen, en ik kon het niet in me opbrengen om ze weg te vegen.

"Het spijt me. Ik stelde me aan en..."

Mariama draaide met haar ogen en ging naast me zitten.

"Geen idee van wie je dat geërfd hebt."

Ik glimlachte door mijn tranen heen, en Mariama strekte haar armen uit.

"Je oma zou trots zijn om te weten dat ze je met tenminste één karaktereigenschap heeft kunnen opzadelen."

Ik haalde opgelucht adem terwijl ik haar in een omhelzing trok. Mariama lachte, en verstevigde onze knuffel.

"Ik ben echt blij voor je, Mariama. Het spijt me dat het zo lang geduurd heeft voor ik je dat verteld heb."