Over Jurken & Tiara's

25. Is Dit Dan Het Einde?

20 JANUARI

"Ben je er klaar voor?"

Emilio stond naast me. Hij had een stralende glimlach op zijn gezicht terwijl hij een onzichtbaar pluisje van zijn kraaknette, zwarte kostuum plukte. Zijn haren waren strak naar achteren gekamd, en werden daar gehouden door gel, of haarlak -of misschien wel de combinatie van de twee- en hij keek me afwachtend aan. Onze ouders waren al binnen, en ze vroegen zich waarschijnlijk af waar we bleven. Er verscheen twijfel in zijn blik, en nog voor ik de kans kreeg om me schuldig te voelen, of eigenlijk nog schuldiger, liet ik mijn hand rond zijn arm glijden.

Ik wist wat ik daarbinnen zou vinden. Beatrice, in al haar koninklijke glorie. Ze was een uur geleden gekroond, achter gesloten deuren in het Mignische parlement. Ik wilde haar niet onder ogen komen, niet na wat ik gedaan had. Niet nu er geen ons meer was. Ik had echter geen keuze. De deuren werden voor ons geopend, en er was geen weg meer terug. Ik verstevigde mijn grip om Emilio's arm. Het laatste wat ik wilde, was hier met hem zijn, maar een plotse vlaag van misselijkheid overviel me, en hij was het enige dat me overeind kon houden. Er klonk geroezemoes terwijl we de zaal doorwandelden, en enkele edelen weken uit zodat we konden passeren. Ze keken naar ons alsof we wereldwonderen waren, en ik besefte dat ze eindelijk de bevestiging hadden gevonden over de geruchten over onze 'relatie'. Emilio legde glimlachend zijn hand op de mijne om het beeld te versterken, en trok me vooruit tot we voor onze gastvrouw stonden. Emilio maakte een diepe buiging, en ik volgde snel zijn voorbeeld.

"Uwe majesteit, we willen graag onze felicitaties uiten."

Zijn stem zat vol oprecht enthousiasme, maar niemand van ons spendeerde aandacht aan hem. Beatrices blik brandde op mijn gezicht. Ik kon het niet in me opbrengen om naar haar te kijken, en staarde in plaats daarvan naar de mensen in onze buurt. Damiano met zijn vrouw en pasgeboren dochter. Mijn ouders, die een bezorgde blik in hun ogen hadden. Ik keek snel weg van hen, bang dat ik in tranen uit zou barsten, maar mijn ogen vonden die van Samuel, en ik besefte meteen mijn fout. Er zat teleurstelling in zijn blik, zo tastbaar dat ik het bijna kon proeven. Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Je bent een lafaard. Samuels stem schalde door mijn hoofd, gevolgd door die van Beatrice, en ik hapte onbewust naar adem. Emilio keek vragend naar me, maar mijn ogen hadden ondertussen die van Beatrice gevonden, en er was geen ontsnappen meer aan.

Ze was niet langer mijn gelijke. Ze had een diepblauw kleed aan dat haar figuur pijnlijk mooi benadrukte. Haar kroon, ontelbare dieprode robijnen in gouden sterren, stond op haar hoofd alsof hij daar altijd al gehoord had. Ik besefte nu pas dat ze misschien wel nooit mijn gelijke geweest was. De manier waarop ze zich door de wereld bewoog, met haar eeuwige glimlach... Het was niet iets dat ik kon. Dat ze koningin geworden was, had die prachtige glimlach niet van haar lippen gewist. Ik kende haar echter goed genoeg om te weten dat ze de twinkeling in haar ogen miste, en ik wist dat dat mijn schuld was. Ik zou naast haar moeten staan. Mijn hand zou om haar arm moeten liggen. Er sprongen tranen in mijn ogen, en nog voor ik me goed en wel had kunnen excuseren, was ik de zaal alweer uit gevlucht.

Ik kwam terecht in een pronkerige ruimte met een elegante zwarte piano erin. Ik staarde door mijn tranen heen naar de dramatische schilderijen aan de muur, waar engelen en halfnaakte mannen oorlogen woedden om dingen die ik niet begreep. Ik probeerde mijn hoofd leeg te maken, maar mijn gedachten bleven naar Beatrices triestige blik gaan.

"Je hebt het recht niet om je te verstoppen."

Beatrices stem was hard en leek de hele ruimte te vullen. Ik draaide me om, maar wenste meteen dat ik dat niet gedaan had. Er stonden diepe lijnen in haar gezicht, en haar ogen verraadden dat ze op het punt stond om te huilen. Ik beet op mijn lip. Ik wilde haar omhelzen, maar ik bleef staan. De deuren vielen achter Beatrice dicht met een klik, maar ze reageerde er niet op.