Over Jurken & Tiara's

22. Lang Leve Kerstmis

25 DECEMBER

De laatste Kerstcadeaus werden uitgewisseld toen Beatrice uitdagend naar me knipoogde. Haar gezicht werd verlicht door de lampjes in de tientallen kerstbomen in de grote hal van het Breiaanse paleis, maar dat was niet eens wat haar zo mooi maakte vanavond. Nee, integendeel. Het was de combinatie van haar lange, rode jurk, bezaaid met minuscule witte bloempjes, en de manier waarop haar haren gelost waren uit de elegante knot waarmee ze op het feest gearriveerd was. Ze straalde, en zag er zo zichzelf uit dat het me warm maakte vanbinnen.

"Probeer je ogen in je gezicht te houden, Victoria."

Ik keek geschrokken weg van Beatrice. Mariama knipoogde naar me. Kaito hing aan haar arm, maar was zo beleefd om niet mee te luisteren naar ons gesprek. Ze zagen er prima uit, op elkaar afgestemd zelfs, en het deed me verlangen naar een moment waarop ik hetzelfde zou kunnen doen met Beatrice.

"Als je wil, kan ik wel een excuus verzinnen voor je ouders."

Ik aarzelde een tel lang, maar mijn blik vond die van Beatrice weer, en elke twijfel die ik gehad had, verdween. Ik knikte dankbaar, en ik gaf Mariama een snel kneepje in haar hand.

"Dank je. Ik ben je iets verschuldigd."

Mariama draaide met haar ogen terwijl ze me weg zwaaide, maar haar brede glimlach verraadde dat het met veel plezier was. Ik deed zo onopvallend mogelijk teken naar Beatrice, die meteen doorhad wat ik bedoelde. Ze knikte, en knipoogde opnieuw. Een tel later verdween ze door de deur richting de gang.

"Een cadeau van de Koninklijke Majesteiten, koning Carlo en koningin Laetitia van Caelia voor de Koninklijke Majesteiten, koning Julius en koningin Elene van Breienbach."

Ik wachtte niet af op het cadeau, mijn belangstelling ergens helemaal anders. Ik bewoog me zo onzichtbaar mogelijk tussen de andere royals heen, richting de deur. Niemand besteedde aandacht aan me, duidelijk te druk bezig met ontdekken wat er in het geschenk voor mijn ouders zat, en ik raakte zonder moeite bij de uitgang. Ik keek nog een laatste keer rond voor ik naar buiten ging, en voelde plots hoe oma's ogen in de mijne boorden. Ik slikte terwijl ik mijn wangen voelde branden. Een tel lang sloeg de twijfel toe. Ik besefte echter dat ze nooit door zou hebben dat Beatrice ook verdwenen was, dus ik zette me er even snel weer over. Ik deed alsof ik haar blik niet voelde, en duwde de deur open tot ik op de koele gang was.

De gang was onversierd, maar dat deed er niet toe. Het weinige licht maakte duidelijk waar de eetkamer was, en dat was het enige wat ik nodig had om Beatrice te vinden. In tegenstelling tot in de grote hal, was het stil hier, en het stelde me meteen op mijn gemak. Het geroezemoes van onze gasten drong niet door, en het voelde even alsof we helemaal alleen waren. De lange tafel was versierd en opgedekt, met maretakken en valse sneeuw tussen het porseleinen servies, klaar voor een diner met belangrijke mensen morgen. Ons personeel had zich uitgesloofd vandaag. Beatrices leunde tegen het tafeleinde, en haar glimlach werd breder toen ze me spotte. Ik twijfelde geen seconde om de afstand tussen ons te overbruggen.

"Ik heb iets voor je."

Mijn stem klonk luid, maar ik deed geen moeite om te fluisteren. Iedereen was druk bezig, ergens anders, en dit moment zou van ons alleen zijn. Beatrice trok uitdagend haar wenkbrauw op.

"Oh? En wat mag dat dan wel zijn?"

Ik leunde een beetje dichter naar haar toe, en liet mijn hand snel over de tafel glijden. Ik stopte toen mijn hand op mijn doel botste, en glimlachte breed. Beatrice leek niet door te hebben waar ik mee bezig was, en legde haar hand zachtjes op mijn wang. Ze streek met haar duim over mijn wang, en een zachte zucht ontsnapte haar.