〄 : 𝐋𝐈𝐓𝐄𝐑𝐀𝐓𝐔𝐑𝐄 || 𝙔 . 𝙅𝙐𝙉𝙂𝙒𝙊𝙉

O71 ҂

Moon Eunji's

Tahimik ang bahay, kumakain kami. Nagkwekwentuhan kami kapag kumakain pero, tahimik. Walang kaingay-ingay.

"Anak? Okay ka lang ba?" tanong ni mama, tinitigan ako ni Daewon na nakasimangot.

"Okay lang ako ma, ano ka ba. Hoy ikaw Daewon tapusin mo na pagkain mo at gawin mo na assignments mo" sabi ko

"Eh? Ma bigyan mo pako rice pleaseee"

"Wag na ma, palusot nya lang yan para di nya magawa assignments nya"

"Abah, ikaw Daewon! Oh oh ano manonood ka nalang ng youtube ng walang nasasagot?!" sigaw ni mama habang sinapak nya si Daewon

"Aray ko ma! Eto na nga, ate naman kase eh!"

"Anong ate naman kase? Alis dito shoo shoo sumbong kita kay mama pag di mo nagawa assignments mo!"

"Aishhh! Kainis ka! Kung ako lang sana yung ate eh!"

"Tumahimik kang bata ka, ikaw pa den ang bunso ulol"

"Pake ko?!" sigaw ni Daewon habang sinipa ako sa tuhod

"Batukan kita eh!" sigaw ko nung tumakbo na si Daewon sa kwarto nya

Tinulungan ko si mama maghugas bago ako pumasok sa kwarto, humiga ako at nagpahinga. I was just reading, not until I heard dad's car-

Pumasok si mama at nagsabi "Andito daddy mo"

Syempre di ko pwede iwasan si daddy, he doesn't visit our house always.

Lumabas ako sa kwarto at nakita si Daewon tumakbo sa labas para bigyan ng yakap si daddy, "Dad! Kakatapos ko lang mag-assignment, I have na feeling na magiging highest honor ako!" sigaw ni Daewon. Lumabas na din ako at binati si dad, "Highest honor ka dyan, di mo nga ginagawa mga projects mo eh" sabi ko.

"Wag mo na ganyanin kapatid mo, Eunji. Siguro gusto nya lang ng.. pocky ba yun?" sabi ni dad

"YES DAD POCKY I WANT POCKY" sigaw ni Daewon

"Oh sige, bibilhan kita. Pasok ka muna sa loob at may pag-uusapan lang kami ng ate mo" sabi ni dad

Tumawa si Daewon at tumakbo sa loob ng bahay habang ako.. kinakabahan, ano ba kailangan ni dad saken?

"Ano kailagan mo dad?" I asked, my hands started to sweat but I rubbed it on my jogger para di halata.

"What did I tell you about maintaining your position?" he said.

Pano nya nalaman- wala pang isang araw at nalaman nya na kaagad? Patay ako.

"I-"

"I went to your school, I saw the posters. You were second place am I right? You disappointed me." sabi nya

"But dad-"

"Yang Jungwon, is he your boyfriend? He's from the same school as you, so I'm assuming he is. He's good-looking, but I don't like him as your boyfriend now. Didn't I tell you to beat him? What happened? Was he a distraction?" he asked

"He wasn't a distraction dad, tinulungan nya pa nga ako-"

"Lies, tigilan mo nga ako Eunji. Alam kong nadidistract ka jan sa boyfriend mo, look at you right now.. embarrassing yourself for not maintaining your position. I warned you, this isn't my fault." sabi nya

"Hindi ko alam kung bakit dad, but why is being second that bad? I mean, mas mabuti nga yung second place kesa sa wala. Zarrah, wasn't she a top student before? Her grades went down"

"She's literally 2 years younger than you" he said

"And? Parehas kaming anak mo, why are you treating her the same? But still, ako ang una mong anak-"

"Abah sumasagot ka pa ah!" sigaw ni dad habang sinapak ako

Wala.. nasasaktan na talaga ako sa kanya.. he's being so unfair to me, tapos yung anak niyang si Zarrah tinuturi nya pa ding anak habang ako para lang akong robot. Lahat ng gusto nya di ko palagi nabibigay.

Lumingon ako sa bintana ng sasakyan nya, kitang-kita ko mukha ko. Pulang-pula dahil sa sapak. Tinignan ko ulit si dad, "Sorry dad ah, sorry sa lahat dahil di ko nabigay lahat ng gusto mo sayo. And for your information, di ako sumasagot. Nagsasalita ako." sabi ko

I walked away from him, I didn't wanna see his face. Lumayo ako sa bahay, naglalakad.. mag-isa.. It's already late, but I didn't care anymore. Gusto ko lang naman ng masaya na pamilya, but my family is very far from that.

Biglang umulan, tahimik ang paligid. Andito pa din ako, naglalakad habang di tumitingin sa dinadaanan ko. Umiiyak nako, sobra akong nasaktan. Gusto kong magpakamatay kung pwede lang. Nasaktan ko pa si Jungwon dahil lang sa ano? dahil kay dad? Putangina.

Madilim, malabo ang paningin ko dahil umiiyak ako. Walang katao-tao dito sa labas. Ako lang ata talaga ang gising sa oras na toh. Wala nakong pakialam sa mundo, ang alam ko lang.. masakit mabuhay.

But I guess I was starting to regret, because.. tragedy happened..