〄 : 𝐋𝐈𝐓𝐄𝐑𝐀𝐓𝐔𝐑𝐄 || 𝙔 . 𝙅𝙐𝙉𝙂𝙒𝙊𝙉

O8O ҂

Moon Eunji's

10 months later...

"I still can't wake up, what's wrong with me? Why can't I open my eyes? How many days have I been sleeping so long?" tinatanong ko yan sa sarili ko, pero walang sumasagot. Gusto ko na makita ulit ang mundo.

Pero.. kung yun daw ang gusto ko, I have to be strong daw. I have to use up my energy for this. Which is delikado. Pero hindi nako makakaantay eh. I forced myself to open my eyes, and it worked. Nakakasakit sa ulo, pero masaya ako.

Napatingin ako sa paligid ko, alam kong hindi ko toh bahay. "Excuse me..?" yan ang una kong sinabi sa taong nakita ko sa higaan ko. Mukha siyang pagod, walang gana. Nagising sya nung ginalaw ko ang aking braso. Bumangon sya at sabi nya ay "Anak, gising kana. After ilang months, gising kana". Oo gising nako, pero bakit-

"Ma'am, congrats at gising na ang iyong anak. A few more days nalang dito and makakalabas na sya" sabi ng isang doctor na pumasok nalang bigla sa kwarto namin. "A-Ano po nangyare sakin?" tinanong ko sa kanila. Napatingin ang babae sa doctor bago sya magsalita. "Anak, wala ka bang maalala? nasagasaan ka ng isang sasakyan. Alalang-alala ako sayo.." ako? nasagasaan? pano?

"Teka, ilang days na ba ako dito?" tanong ko sa kanila. Habang pinunasan muna ng babae ang kanyang luha, sabi naman ng doctor ay "10 months hija, months". Ano daw? 10 months? "Teka sino po kayong dalawa?" nagtanong ulit ako. Napalingon sakin yung babae habang napakuno ang noo ng doctor, "Eunji..? anak..?" sabi ng babae. "Nurse, I think we have to check her up again" sabi ng doctor sa phone nya. "Drink this muna hija" sabi ng doctor habang binigyan ako ng isang tubig na medyo weird ang kulay? Ininom ko yung tubig, and then suddenly.. I felt sleepy.

<< Time skip >>

Eunji's Mother

Naghihintay ako sa kwarto, mag-isa. Bakit hindi ako maalala ng sarili kong anak? Is it because matagal na nya akong hindi nakita? Wala talaga akong alam.

"Ma'am.." sabi ng doctor nung pumasok na sya, "Ano po balita doc?" tanong ko. Bago sya sumagot, binaba nya muna ang kanyang ulo. "Her brain was damaged in the accident, her head was the first part to hit the ground. No wonder how it took so long para gumising sya. It probably hit the ground really hard, but I checked on her skull and it was fine. No cracks. I'm sorry, but I think you're daughter's memory will never be the same as before" sabi ng doctor.

Is that why she didn't recognize me? bakit naman po ganon lord? bakit anak ko pa ang nadamay sa ganto? ako ang nanay nya dapat ako nalang sana ang pinadaan mo sa ganyang problema.

Ginising ko sya ulit, gusto ko siyang makausap. "Ano po yun?" tanong nya sakin, "Eunji.. ako toh oh, si mama. Nakalimutan mo na ba ako?" tanong ko. "Mama? As in Eomma?" she asked in confusion. "Oo anak, ako toh" sabi ko. "Sorry po pero wala po talaga akong maalala eh" sabi nya, "No don't apologize, it's okay. It's not your fault" sabi ko. Kinuwento ko sa kanya lahat ang nangyare, I told her that she has a sister. Sinabi ko sa kanya na may mga kaibigan siyang alalang-alala pa din sa kanya. But I didn't tell her about Jungwon. I don't want her to be involved with that boy ever again. Sinabihan ko din sya about sa daddy nya, he's the one paying for the bills since kasalanan nya ang nangyare.

"Ma?" sabi nya, "Oh anak?" tanong ko. "Ano po yang box dyan sa lamesa?" tanong nya sakin nung nakita nya ang box na binigay ni Jungwon. Oo hindi ko tinapon, mukhang mamahalin kase. I'll just make up a story para di na sila magkita. "Ah yan, binili ko yan para sayo" sabi ko. "Ay hala thank you ma" sabi nya. "Kaya magpagaling kana ha" sabi ko sa kanya.