𝗟𝗼𝘃𝗶𝗻𝗴 𝘆𝗼𝘂𝗿 𝗗𝗲𝗰𝗲𝗽𝘁𝗶𝗼𝗻 (ALLURING SERIES #1)

Chapter 22

Chapter 22

"Okay ka lang, Irene?" tanong ni Celine, pagkatapos ng konting speech ko.

"Huh? Oo, naman." nakangiti kong sabi at tinignan ulit kung saan nakatayo kanina si Zach pero wala na siya do'n.

Siguro, namamalikmata lang ako kanina. Hindi ko alam kung nandito ba siya or nagi-imagine lang ako. Feeling ko totoo siya dahil masakit parin pala talaga kapag nakikita ko siya, ibig sabihim hindi pa pala talaga ako... nakakapag-move on.

Inalala ko yung mukha niya kanina. Seryoso lang siyang nakatingin sa'kin habang nakabulsa yung kamay niya sa color brown niyang coat. 'Yon lang yung nakita ko dahil nawala na ulit siya.

Mukhang maayos naman siya sa nagdaang mga taon na wala ako sakaniya. Dahil nga mas pinili kong iwanan siya... nagu-guilty rin ako dahil umalis na lang ako at hindi sinabi sakaniya pero meron parin sa part ko na tama lang yung ginawa ko dahil para rin 'to saaming dalawa.

"Uy, yung parents mo." sabi ni Jessica at tinapik yung balikat ko kaya nanumbalik yung diwa ko.

Lumapit na lang ako kila Mama. Humalik si Mama sa pisnge ko,  gano'n rin si Papa. May binigay rin sila sa'king bouquet of roses kaya dalawa na yung dala-dala ko. Hindi parin ako makapaniwala na nandito sila ngayon.

"Hindi ko alam na pupunta kayo," sabi ko.

Tumawa silang dalawa. "Balita namin ay nakapasok ka kaya itong Papa mo pinapadali ako kanina para makapunta na kame dito." natatawang sabi ni Mama.

"Thank you po." sabi ko, hinaplos ni Papa yung buhok ko kaya niyakap ko silang dalawa.

Nagpapicture kame sa loob. Si Eric naman yung nagpresenta na siya na daw magpipicture sa'ming tatlo. Tinignan ng parents ko yung mga paintings na nagawa ko. I didn't actually expect that this day will come. My parents didn't know about this. They just know that I'm a good painter.

May tumatawag sa'king mga tao tungkol sa mga paintings na nagawa ko. I'm just happy that some people notice my works. Marami rin akong pinagdaanan nung naguumpisa pa lang ako kaya masaya ako na nakarating narin ako dito. Unti-unti na silang natutupad.

Some people already said that my works are bad. But, I don't care, though. Tanggap ko na sa sarili ko na may tao talagang hindi nakakaappreciate sa'yo. All people already encounter so many challenges in their life kaya hindi na lang ako nagpaapekto sa mga sinasabi nila, just continue living.

"Someone wants to buy your paintings." sabi ni Eric kaya tumango ako sakaniya.

Lalo lang ako sumaya dahil may benta ulit ako ng mga paintings ko. Na meet ko yung gustong bumili kaya nagpasalamat ako sakaniya. Matanda na yung babae at mahilig daw talaga siya sa mga paintings.

"Thank you so much, Maam." sabi ko.

"No problem, iha. Your paintings are good." tumatango niyang sabi kaya ngumiti ako.

Pagkatapos ng event ay kumain kame nila Mama sa restaurant. Celebration daw para sa'kin. Naalala ko dati nung sumali ako sa painting competition at walang sumoporta sa'kin kahit... isa. Binaon ko na lang 'yon sa limot dahil siguro nga, hindi talaga 'yon para sa'kin.

"Ah... napagisipan niyo na po ba yung paguwi natin sa pilipinas?" tanong ko habang kumakain kame.

Maraming tao sa restaurant ngayon at medyo maingay. Pero dahil nasa likod kame at kita yung daan ay nakikita rin namin yung mga kotseng dumadaan pati narin yung mga taong abala sa kung saan man sila pupunta.