Mint Academy 5: Chaos

☠️ CHAPTER 24 ☠️

💫💫💫💫💫🌍💥🔥💫💫💫💫💫

CHAPTER 24: Surprise!

Nang maka-recovered kami sa mga internal injury na natamo namin sa white light ay kaagad na rin naman kaming pinabalik sa Academy. Nakatayo na kami ngayon sa isang malawak na lugar kung saan dating nakatayo ang Twelve Academy, feeling ko ayaw din tumuloy ng mga kaibigan ko ang pagpunta sa academy. 

Ang daming tanong na nasa isip ko pero hindi ko magawang i-voice out. Gusto ko magreklamo at sabihing unfair pero hindi ko magawa, hindi ko magawa dahil hindi lang naman ako ang nahihirapan. 

Narinig kong mapaklang tumawa si Yana, "Ano nang plano, Verdant? Are we just stay here and wait for the world to end?" 

Nakita ko naman sa gilid ng mata ko si Kesia na tahimik lang na nakatingin sa kawalan, maybe she felt so much dahil dalawa ang ability na meron siya. Siguro hindi lang kalahati ang nawala sa pagkatao niya, kaya parang wala na siya sa sarili niya. 

Lumapit ako kay Kesia at hinawakan ang kamay niya, "You okay?" tanong ko and she nods her head. 

"Kakayanin," she said with a smile but she has this dead fish eye. 

Walang kaemo-emosyon, yung tipong akala mo patay ang kaniyang mga mata. Even she smile and it reach her eyes, hindi ko pa rin nakikita ang emosyon sa mata niya. 

"We have to continue, tatapusin natin ang laban na sinimulan natin," dinig naming sabi ni Henry. "We may lost our ability but we still have our own brain. The knowledge we have, walang makakanakaw nito, its ours," he encourage us. 

Kahit hirap man sa sitwasyon namin at nag-aadjust pa sa pagkawala ng ability namin, we still have to move forward. We have to move forward in order to be happy, we shouldn let this hole in our heart ruin our happiness. 

Naglakad na lang kami pabalik ng academy and I'm still holding Kesia's hand when she whispered to me when we passed the gate. 

"I'm going to the cabin, please leave me alone for a while," she begged. 

Ayoko man but still she wants to have time for herself. Alam ko namang iiyak lang siya doon but I can't do something about it. Iba iba ng paraan ang bawat tao sa paghandle ng emosyon nila. And Kesia, she always want to handle it alone so she couldn't bother anyone. Kahit na ilang beses ko nang sinabi sa kaniya na okay lang na iyakan niya ako, still, her hobby is to be alone. 

Tumango na lang muna ako at bago sumagot sa kaniya, "Okay," 

"If they ask don't tell them," she said. 

Nag-aalangan man ay tumango na lamang ako sa kaniya at hinayaan na lamang siya na umalis nang walang nakakaalam. Pagdating namin sa dorm ay kaagad kaming sinalubong ng classmates namin but we couldn't smile. Hindi namin alam kung bakit but we couldn't smile. 

"Huh?" naiiyak kong sabi nang mapagtanto ko na hindi ako makangiti kahit na pilit. 

"What the fck!" bulalas naman ni Henry at napaupo sa sahig habang sinsabunutan ang sarili. 

Samantalang si Yana naman ay nakatulala lamang at patuloy na lumuluha, si Min ay nakasalampak sa lapag at umiiyak, si Kass ay yakap yakap ni Mark. Napahawak ako sa ulo ko nang subukan kong ngumiti. 

"They... they didn't just only took our ability..." mahinang sambit ni Yana at tumayo naman si Henry para yakapin siya at mas lalo pang humagulgol sa iyak si Yana.