Demoniczna Rodzina

5. Przebudzenie

Kolejny rozdział
Tym razem będę robić tak, że jeśli będzie 25 gwiazdek to będzie 6 rozdział, jeśli 30 to siódmy, etc.

******

Kłamstwem byłoby, gdyby Rin powiedział że nie bolała go głowa. A nawet całe ciało. Niestety nawet nie mógł nic powiedzieć z początku, gdyż czuł się bardzo słaby. Powoli otwarł oczy, jednakże z wielką trudnością, gdyż naprawdę pulsowała mu głowa. Ale na szczęście nie był już w lesie, pełnym węży lub jaskini. Chciał też wstać, siadając na łóżku, na którym leżał, jednak nie udało mu się, ostry ból w jego ciele przeszył go całego, chłopak wydał z siebie cichy, zduszony jęk bólu.

- Więc już nie śpisz? No cóż, jaka szkoda. Opieka nad dzieckiem jest lepsza, kiedy to dziecko nie próbuje ci uciec. - Odezwał się znudzony głos, który Rin kojarzył.

Młodszy usiadł, mimo bólu, rozglądając się powoli. Na sofie z drugiej strony pokoju siedział Azazel, który grzebał coś w telefonie. Chwila... W telefonie? To w Gehennie są telefony? Jak wiele nie wiedział? Jednak będzie się tym martwił później.

- Nie powinieneś wstawać. Zaraz twoje kości odmówią posłuszeństwa.

Ten nie odpowiedział, ale spojrzał na króla demonów lekko zirytowany.

- Co ty tu robisz?

Azazel podniósł brew do góry, patrząc na pół-demona jak na debila, urwanego z choinki.

- Mieszkam tu, o ile dobrze mi wiadomo od ponad 40 tysięcy lat. W przeliczeniu na ludzie ponad 40 lat. Oczywiście od czasu do czasu idę do swojego zamku, w swoim świecie.

Rinowi powoli zrobiło się nie dobrze, ale tym razem nie wymiotował.

- A co oznacza "tu"?

- Pałac ojca. - Padła chłodna odpowiedź.

No cóż, zawsze mogło być gorzej. Zawsze mógł obudzić się w paszczy węża lub z Szatanem obok. Po chwili Rin zaczął się trząść, z pewnością z nadmiaru emocji, jakie ostatnio doświadczył. Zastanawiał się ile pecha go jeszcze w życiu spotka. Zaraz usłyszał głos Azazela.

- Kim jest ten Judasz? Brzmi jak gość, który podobno zdradził Jezusa. Oczywiście tak to opisują chrześcijanie, lecz dla nas, demonów Jezus nie istniał. Bóg już tak, Adam i Ewa także. Ale Jezus nie. Wracając. Kim on jest?

- Eeeee... Europejczyk, mieszkał niedaleko klasztoru, w którym mieszkałem kiedyś, sąsiad.

- Mhm...

Azazel mu chyba nie uwierzył. Ale w zasadzie prawdą to nie było, świetne kłamstwo, naprawdę. Dobrze, że nie kłamał przed Bogiem, Shiro i Yukio nie byliby zadowoleni.

- A skąd wiesz o nim?

- Mówisz przez sen.

Rin zarumienił się przez to. Świetnie jego udawany, niby brat słyszał jak gada przez sen.

- W każdym razie. To nie moja sprawa. - Nagle zaczął się wpatrywać w pół-demona uważnie. - Jak się czujesz?

Zaskoczyło to nastolatka, miał ochotę dogryźć starszemu, ale szybko zrezygnował z tego pomysłu, kiedy w oczach drugiego zauważył widoczną troskę, nawet jeśli wyraz twarzy demona był znudzony. Myślał, że to Amaimon jest wieczne znudzony, ale zdecydowanie trzeci najstarszy król demonów zdobywał pierwsze miejsce w tym rankingu.

- Czuje, jakby Pudzianowski używał mnie jako swojego worka treningowego.

Azazel zaśmiał się cicho, co sprawiło że Rin był zaskoczony. To on potrafił się śmiać?! Jednak zaraz nastąpiła ponownie cisza.