Secrets Behind Finding Rafael (Published Under PSICOM Publishing House Inc.)

Special Episode

Masangsang ang amoy ng buong banyo. Naghalo ang amoy ng inidorong walang buhos sa baho ng dugo ng mga bangkay sa harap ko. Kung nasa tamang katinuan ako ngayon, kanina pa sana ako naduwal. More importantly, kanina pa sana ako umalis dito. Kanina pa talaga.

Pero hindi.

Tangina, hindi.

Hindi ako makahanap ng lakas para tumayo. Walang lakas ang mga tuhod ko. Hindi ako makahanap ng pag-asa para mabuhay pa. I was ready for my death but this bastard named Calvin fucking stole that away from me!

"Tangina ka talaga!" Gigil na nasipa ko ang bangkay niya.

Then I sobbed. I sobbed and sobbed as the sun continued to welcome the windows. Ang liwanag na galing sa araw ay tumama sa mismong mukha ko. Natulala ako sa liwanag. Wala na ako sa sarili kong katinuan. Natagpuan ko na lang ang sarili ko na tinititigan ang nakakabulag na liwanag habang bumubulong ng kung ano-ano. Natuyo na ang mga luha sa naglalangis kong mukha.

Pero hindi iyon nagtagal.

Kasabay ng pagtiktalaok ng mga manok ang pagsisimula na naman ng paghagulgol ko. Hindi ko na alam kung saan na ito nanggagaling. Nababaliw na yata ako. Right now, my sobs are unending. The end of it appeared to be added to the axis of nothing but the list of infinite things.

Patuloy akong humahagulgol hanggang sa makarinig ako ng sirena ng Police Mobile. Wala na akong pakialam. At the moment, I am holding the gun. Still infront of my bullies, I am ready to face the punishment for the shit that I never done.

Kahit ano pang mangyari, ayoko na. Wasak na wasak na ang pagkatao ko, kaya wawasakin ko ito lalo. Guguluhin ko pa itong lalo. Tangina, sige pa. Quota na ako sa kamalasan, bakit hindi ko pa sagarin?

My sobs never stop as I heared a couple of foot steps outside of the door. Right on that moment, I was sure of the scene that is about to welcome me-- a police holding a gun. Pointing it on my direction, he will mumble shits like, freeze or whatever.

Lumunok ako ng laway. One last time, pinagmasdan ko ang mga bangkay sa harap ko. Hindi ko na ininda pa nang sumagi sa paningin ko ang bahagyang paggalaw ni Dae. Sigurado akong muni-muni ko lang iyon. Corpse can never move, I am not a moron-- well, baka zombie na siya?

Ugh!

Tangina, baliw na nga ako!

Hinampas ko ang ulo ko. "Stop your thoughts! Fuck you! Stop it!"

Hanggang sa bigla akong natigilan. Otomatikong lumandas ang nga mata ko sa nagbukas na pinto.

And then, my expectations failed me.

It was not the police.

It was my . . . ex.

Veronico Santillan.

What the fuck is he doing here?!

Halos maduwal siya nang makita ang mga bangkay sa harap ko. Hindi mabasa ang pandidiri sa kanyang mukha nang higitin niya ako palayo. "Ano pang ginagawa mo dito?! Bakit hindi ka pa rin tumatakas?!"

I can't speak. I can't fucking answer. Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa hilahin na ako ni Veronico palabas ng banyo. Una niyang kinuha ang baril na hawak ko, ibinulsa niya iyon saka kaming tuluyang lumabas.

"I will save you." He mumbled as we ran with the wind. "This will forever be your secret. We will burry it so that no one, no fucking one, can ever unravel it."

That was all that he said before we entered a specific room. It was dark. There was silence. But on that specific moment, all I was thinking is . . . how the fuck did Veronico knew that I am inside this abandoned building?