Chapter 20
Weeks had passed at nakauwi na rin ako sa Zamboanga. Actually, sabay kaming umuwi ni Storm. Ngayon naman ay namomroblema pa ako dahil muli na naman akong inimbitahan ng mga magulang at kapatid ni Storm sa mansyon nila.
This is their third time inviting me for either dinner or lunch. Eventually, I declined their first and second invite dahil nalaman ko mula kay Storm na naroon ang buong pamilya niya. When I say buong pamilya, naroon pati ang mga lolo, lola, auntie, uncle at mga pinsan niya. I feel the pressure in my part so I decided to turn them down.
This time, I think I should really accept their invitation. Sinabi rin naman sa akin ni Storm na dadalo rin si Johaness at Jax maging ang iba nilang mga kaibigan. Birthday rin kasi ngayon ni Fier at wala naman sigurong masama kung pauunlakan ko sila.
In the end, I decided to just go with the flow. Naligo at nag-ayos na ako. I decided to wear a baby blue puff sleeve dress paired with a thin strap two inches crystal sandals. I tied my hair in a high ponytail. I only brushed my brows and I applied mascara on my curled lashes. Hindi na ako naglagay ng lipstick, instead I only applied lip gloss para hindi ako magmukhang maputla.
"Where will you go?" Umangat ang tingin ni mama nang maramdaman ang presensya ko na naglalakad pababa sa hagdan. She seems busy working on her laptop.
"My friend invited me on his birthday party. I already sent a message to dad." Tanging sagot ko.
Dumeretso ako sa kusina para uminom ng tubig. Huminga ako ng malalim para kontrolin ang sarili ko. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin magawang kalimutan ang kasalanang ginawa ni mama pero hindi naman ibig sabihin 'non ay may karapatan na akong bastusin siya. It feels like she's trying her best to make it up to me by working from home. Hindi na siya lumalabas sa bahay. We're civil towards each other because she knows by herself that she can't force me to forget that she betrayed us.
"Do you want me to drive you there?" Nabaling ang atensyon ko kay mama na ngayon ay nakahilig na pala sa pader na nagsisilbing division sa kitchen at living area namin.
"Thank you, but there's not need to do that. I can drive on my own. I'm sure you still have a lot of things to do." Saad ko sabay baling sa naiwan niyang trabaho.
"You know I can leave my work for you, right?" Pagsusumano pa niya.
"And you know that I don't like that." I said with much conviction and finality on my voice.
Hinugasan ko na ang basong ginamit ko ngunit pagharap ko ay naroon pa rin si mama sa pwesto niya kanina. Ngayon ay may bahid na ng luha sa gilid ng kaniyang mga mata. I was taken aback by what I saw. It took me seconds before I avoided my gaze.
"I have to go now. Do you need anything else? May ipapabili ka pa ba?" I asked. I know I sounded harsh. For a second, I thought of apologizing to her but I stopped midway probably because of my pride.
"Can't you just forgive me? Kalimutan mo na iyon, anak! It's been months and I'm sure that you know na hindi na ako lumalabas ng bahay. Hindi na kami nagkikita ni Xander, ano pa ba ang gusto mong gawin ko?" Tuluyan nang tumulo ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Huminga ako ng malalim bago ko tinitigan sa mata ang ina ko.
"Aminin mo kay papa ang nagawa mong kasalanan. Who knows? Maybe I might forgive you. Just please keep in your mind, 'ma, na hinding hindi ko iyon makakalimutan." Bahagya akong napayuko nang makaramdam ng konsensiya. "I really have to go. Excuse me."
Nang malampasan ko si mama ay bahagyang nawala ang kung anong mabigat na nakadagan sa dibdib ko. Nakahinga ako ng maluwag ngunit pinilit ko na lamang ang sarili kong huwag lingunin ang ina dahil baka hindi ko siya matiis. I hate seeing my mom cry especially if it's because of me. Pero sa kasong ito, siya naman ang may kagagawan kung bakit kami nasa ganitong sitwasyon, hindi ba?
