Vanity and Beauty ° HyunLix [✓]

Bölüm 13; Acı ve Hüzün

⭐

Hyunjin elindeki anahtarla kapının kilidini açarak yavaşça içeri girdiğinde adımlarım yavaştı. Neden beni buraya getirdiğine dair aklımda en ufak bir fikir bile oluşmamıştı kafamda.

Dün geceki anılar hâlâ yerinde dururken de yüzüne bakmaktan biraz utanıyordum çünkü hayatımda ilk kez böyle hissetmiş ve bir fanteziye kurban gitmiştim. Onun bu bilinmeyen yanlarını bilmek beni sevindirse de o yanlarını görmek beni biraz utandırıyor ve bende de o yanların oluşmasına sebep oluyordu.

"Hadi gel içeri, dışarıda bekleme." dediğinde adımlarımı hızlandırarak dairenin içine girdim. Ben girdiğim gibi açık olan kapıdan dışarı sağına ve soluna bakıp kapıyı kapatmıştı. Onun bu temkinli tavırları, beni koruma iç güdüsü beni sevindirirken gülümsemeden edemedim.

Yüzümdeki gülümsemeye bakıp o da gülümserken sakince konuşmuştu. "Neden gülüyorsun?" diye sorduğunda gülümsemem küçük bir sırıtışa döndüğünde tek kaşımı kaldırarak söylendim. Ses tonum fazla alaycıydı.

"Beni yaşadığın eve getirirken ne yapmayı planlıyordun? Dur tahmin edeyim, sevgilini eve atıp onunla tekrar yatmak mı?" dediğinde iki yüzlü halim beni şaşkınlığa uğratıyordu her geçen saniye.

Bir yanım içten içe hala utangaç davranırken o yönümü örtüyor ve ona utanmaz olan kendimle karşılık veriyordum. Kendimle çelişiyor olabilirdim ama utanmayı içten içe kendime yapıp ona karşı uyanmaz olmak istiyordum. Ondan kendimi saklamak istemiyordum.

"Hayır Felix, sadece bazı eşyalarımı almak için buraya geldik. Minho hyungun bana kesin bir emir verdi. Duymuşsundur kediler her yere sığıp en gizli sırları bile duyabilir bu yüzden uzun bir açıklama yapmıyorum?" dediğinde sesi soru sorarcasına gelmişti bu yüzden oflayarak nasıl bildiğimi anladığımı anlamamıştım ama yine de soru soruşunu mızmızlanarak cevap vermiştim.

"Off, duydum Hyunjin, duydum ama senin bunları nasıl anladığını anlayamıyorum yani arkanda gözün falan mı var senin?" dediğimde gözlerini devirerek boş olduğu sessizliğinden bile belli olan dairede bir odaya adımlarını yöneltirken arkada kalan bedenime hitaben konuşmuştu.

"Hayır sadece sen bir şeylere kulak misafiri olmasını seversin, bunu seni gözlemlediğim süre boyunca çok iyi anladım. Bunu anlamak veya bilmek için arkamda gözüm falan olmasına gerek yok yani güzelim." dediğinde son kelimesini düşünmemeye çalıştım bana her zaman güzel sözler söyleyen bu adama bir kez düştüğüm halde binlerce kez daha düşmem haksızlıktı.

"Sen beni istediğin zaman gözlemleyip yapacağım davranışları anında anlayabiliyorsun ama ben seni hala tam anlamıyla anlamıyorum. Yani davranışların bana karşı çok nazik bunu biliyorum ama onun dışında seni anlayamıyorum dışarıya karşı çok tutarsız davranıyorsun." dediğimde bu sözlerimi beklemiyormuş gibi tam odanın kapısını açıp içeriye gireceği sırada adımlarını durdurmuş ve bana doğru dönerken sakin bir ses tonuyla söylenmişti.