🌺A Walk in The Park🌺
***Lea
Ang gulo na nang mundo. Life... Never gets easier. Ang dami nang ganap. Ang dami ko nang dapat iwasan
"Gising na pala ang anak ko!" napangiti ako pag baba ko nang hagdan
Tatay rolled his wheels happily "ang ganda talaga nang anak ko"
I smiled as he got closer to the staircase. I leaned to the level of his wheelchair to give him a hug.
"thank you tatay ko"
"manang mana sa nanay" he laughed.
He always remind me of that. Halos araw araw kong naririnig ang puri nyang yun
But even if I was an exact replica of my mom. I will never fit into her crowd.
My mother was a dare devil, A beast in fashion. She was a model in her time, While I was into pastel blends, blazers, doll shoes and everything minimal.
She used to be the great joy of this house. Kaya nung iniwan nya kami, I was forced to take that responsibility... Para kay tatay.
Hinila ko ang sarili ko papunta sa backyard at nagdilig nang halaman. They were my mother's plants before mine. Napangiti ako habang inaalala sya.
She never made it here. Hindi nya na naabutan ang bahay na pinangako ko sa kanya.
"ang gaganda nyo na" inalis ko ang mga nalalantang dahon nang petunia habang dinidiligan ito
Because of my mom, I had an interest in plants as well. Her eyes symbolizes the beauty of nature
Nawala ang ngiti ko sa mga iniisip
Why did she have to leave?
***
"Wag mong pipitasin yan Aui!" my mom ran towards the 5 year old me playing in her gardenMy younger self looked at her in shock holding a petunia flower in my hand as she laughed. My mother was never the type to be angry
"Aui, don't pick nanay's flowers ok? Do you know that they feel pain too?"
The 5 year old me looked down and shook her head "S-sorry nanay"
My mother just held my face and adjusted it to look up to her. A huge beautiful smile sparks on her face
"Hey, it's ok anak, now, say sorry to petunia for me" she said pointing to the plant behind me.
Dahan dahan kong nilingon ang kabouan nang bulaklak "I'm sorry... Petunia" ibabalik ko na sana ang bulaklak na pinitas ko nang kunin yun ni mama at nilagay sa tainga ko
Lumuhod sya at hinawakan ang balikat ko "I love you, Aui" she kissed my forehead and pulled me for a hug.
*
"I miss you, nay" I smiled bitterly as I pulled myself back to reality wiping the tears off my cheeksI stood there looking at the petunia flowers. If only she was here to see it... If only God didn't take her too soon
"Leonora" dahan dahan akong lumingon kay tatay
He was already behind me, rolling his wheels. He gave me a huge smile as he looked at the flowers
"napakagandang bulaklak ano?" he said as I nodded "Your mom would love to see it"
I gave him a hug as I get emotional again. It wasn't easy to accept na wala na sya. It wasn't easy to live without seeing her smiles everyday. But I was trying to cope with it. Dahil si tatay nalang ang meron ako
He hugged me back giving me light pats on my back "I miss her so much" bulong ko
"I know..." He said
Napahinga ako nang malalim habang naglalakad na naman sa parke. It looks beautiful as always.
This was a part of my routine. Walking in the park while my dad enjoy his simple me time at home, reading.
"George baka madapa ka!" napayuko ako sa mga batang dumaan sa harapan ko, naghahabulan
Sinundan ko sila nang tingin. I never had a beautiful childhood. But I never regretted it
Nang makadaan ako sa lover's lane ay nalungkot ako bigla
Everyone was holding hands, some are laughing while sitting on benches and others are walking their dogs. It wasn't my type to long for someone, because I don't want to lose them too
Simula nang nawala si nanay, ayaw ko nang dagdagan pa ang sakit sa puso ko. Dahan dahan akong naglakad habang nagmamasid sa mga tao sa paligid. May nagsusubuan pa nang ice cream
I wish my mom was still here, so I could see my parents like this. Napaupo nalang ako sa isang bench at kinuha ang notebook ko para mag drawing ulit
I love art. Kaya nga ako nag architecture to learn more about it. Kung sana nagpursigi ako, architect na sana ako nang isang kompanya. But I was never interested. I have my finacial support naman kahit hindi ako magtrabaho
I was only a 'standby' in the park. Mas naeenjoy ko ang buhay pag nandito ako. I don't like anymore hardships simula nang grumaduate ako nang college. Boring, I know. But this was my picture of happiness
"sh!t" nagulat ako nang biglang may asong pinatong ang mga pangharap na paa nito sa kandungan ko. Kumalma ako nang makita ang aso at napatahol pa ito saglit kaya natawa ako
"hello" tugon ko sa maliit na asong itim sa harap ko at hinawakan ko pa ang malalaking tenga nito
Ang cute!
"Moon!" napalingon ako nang may biglang sumigaw, agad naman nawala ang aso sa harapan ko at tumakbo narin doon sa lalaking tumawag sa kanya. Moon pala ang pangalan nya
Kinabahan ako bigla at mabilis na pinasok ang mga gamit sa mini bag ko at tumayo
"Sorry miss" napakagat ako sa labi ko at hindi sya nilingon
It was... The first time that someone, apart from my dad, ever talked to me. I was contemplating kung lilingunin ko ba ang lalaking yun o hindi
And before it was too late, I just continued to walk away. No, not today satan
"ikaw talagang aso ka, sinungitan tuloy tayo nang magandang babae" yun na lamang ang narinig ko bago tuluyang naglakad paalis
•°🌺Aesther93🌺°•

BINABASA MO ANG
Til We Meet Again, Next Life
Saggistica🌺Til We Meet Again, Next Life🌺 In a life full of chaos and darkness. Who would you trust to find escape? Will it be worth it? Leonora Auria Sanchez. A woman who didn't care about the chaos. She created her own peace of mind and ways to enjoy her d...