ERVA

14. BÖLÜM

Yüreğinde Hissedersen,
Mesafe Yoktur.

-RİCHARD BACH-

"Gerçekten gidiyor musunuz?" Dedi küçük kız üzgün bir ses tonuyla.

"Evet" dedi  küçük çocuk. Üzgün, bir o kadar da net sesiyle.

"Ama sen ve Ahsen teyzem giderse ben yine yanlız kalacağım Onur." Dedi Erva. Yanlız kalmaktan nefret ediyordu. Aradan sadece bir ay geçmişti babasının ölümünden. O zaman da yanlız kalmıştı.

Ahsen hanım, Ahmet bey ve en yakın arkadaşı Onur ona babasının yokluğunu unutturmuş kol kanat gelmişlerdi Erva'ya.

Her ne kadar aynı evde yaşamasalarda karşı karşıyaydı evleri ve Erva yengesiyle işten gelir gelmez heyecanla Onur'un yanına koşardı. Onun hala okuldan gelmediğini görünce Ahsen teyzesi onu oturtur yanında, süt ve kurabiyesini koyar önüne sohbet ederdi onunla.

Onur okuldan gelince ise önce Erva'ya okulda öğrendiklerini anlatır az da olsa bilgi edinmesini sağlar sonra da yengesinin sert sesini duyana kadar oyun oynardı Onur'la.

Onu sadece Onur mutlu ediyordu. İşte ki tüm yorgunluğunu unutuyordu Onur'un yanında. Çünkü Onur onun öğretmeniydi, arkadaşıydı, sırdaşıydı, dostuydu. Ondan sadece bir yaş büyüktü Onur ama aynı yaşta gibiydiler.

Birbirleriyle şakalaşır asla kavga etmezlerdi. Hatta Erva sürekli Onur'dan uzun olduğu için onunla alay ediyordu. Onur ise her ne kadar bu duruma kızsa da Erva'ya yansıtmıyor onu kırmamak için gülüyordu.

İyi arkadaştılar onlar. Hiç bir zaman ayrılmayacaklarına dair söz vermişlerdi birbirlerine. Ama kader onları bugün sadece 10 dakika sonra ayırıyordu. Çok uzaklara gidiyordu Onur. En yakın arkadaşından, birlikte düşüp kalktığı arkadaşından ayrılıyordu bugün.

"Erva" dedi. Koca yürekli Onur. İkisi de ağlıyordu. Ama Onur akan gözyaşlarını karşısında ki kız görmesin diye siliyordu.

"Beni dinlemiyorlar burada kalalım diyorum ama yok diyorlar." Erva sustu üzgündü çok üzgündü. Bunu gören küçük adam tekrar konuştu.

"Sana söz veriyorum Erva ben biraz daha büyüğünce senin yanına geri geleceğim."

"Söz mü" dedi Erva biraz da olsa mutlu olmuştu.

"Söz. Arkadaşlık sözü"

İkiside gülümseyip vedalaştılar. Ahsen hanımın onlara bakıp güldüğünü gören Erva hemen koştu teyzesinin yanına sıkı sıkıya sarıldı ona.

"Güzel kızım benim seni burada bırakıp gitmek çok zor ama elden ne gelir." Erva yine üzüldü. Ahsen teyzesinin onun ağladığını görmemesi için gözyaşlarını sildi hemen. Ağladığını görse daha çok üzülürdü Ahsen teyzesi. Kimseyi üzmek istemezdi Erva.