Yapman gerektiği için değildi. Söyledim, ve her haykırmamda bu BENim dedin. Bu da BENim diye bağrındığımda, anladın. Kırıldın renk vermedin, kızdın sesini yükseltmedin, üzüldün yanımda göz yaşı dökmedin, bitişlerimi gördün yeniden başlattın. Üstelik her tıkandığımda daha bir eriyordun.
Ben çok sen oldum da neden biraz BEN olamadın. Biz olduk her yanlış. Biz olduk her yalnızlık. Biz olduk her ayrılık ve aykırılık. Biz olduk zekiymişiz sanan aptallık. Biz olduk yanlarındaydık edaları atarken uzaklık. Oysa yanı başlarındaydık. İspat çabamız da yoktu oysa. Biz yalnızız sanırken, en büyük kalabalıkmışız oysa. Şimdiymiş yalnızlık. Fiziksel olarak yanımda olmasan da, alevler bile yangınımı anlatma da yetersiz kalsa da, DİBE VURMAK şimdi bir anlam ifade etse de kalkacağım ayağa BAK, YANILDIN diye haykıramasam da.
Duygusallık zamanlarım ya da duygusallaştırmak değil amacım. Bir vurgu, bir amaç ya da anlamlandırabilmek de değil niyetim. Aslında, NEDEN yazıyorum diye sorgulamıyor da değilim. Yazmalıyım, çünküsüz. Yazmalıyım, beğenilir mi beğenilmez mi diye düşünmemeliyim. Yazmalıyım, başkası için, okuyan için anlam ifade edebilir miyim? Yazmalıyım yazacağım, yaşanmalıydı ve daha çok yaşayacağım. Bu ne son ne de ilk. Bu BENim ve hep bildiğimi okuyacağım
@N™U®@T 16/05/07
