Varlığın da inanılmazdı, yokluğun da. Hiçbir şey beni yıkmaz derken, her şeyi içimde kabullenirken; ilk dışa vurumumsun. Tümevarımımsın , bir daha varamadığımsın. Anlatamadığımken, anlamsızlığım oldun aniden. Şimdi desem ki yeniden, dönülemez bir süreç beklemeden.
Keşke bu yaşanmışlık, keşke bu kadar yaşamışlık, keşke bu kadar keşke olmasaydık Okul yaşamımda, kariyerimde, aşklarımda , gözyaşlarımda ve kahkahalarımda hep SEN vardın. Bağrışıp çağrıştık kimi zaman, sade ağladım zaman zaman , dinledim bazı an, özledik zaten, bir daha barışamayız sandım gene yanıldım. Her karşı karşıya gelişlerimiz, her bitti dediğimiz başlangıçlar ve her ayrı kaldığımız yollar daha çok bir yapmış bizi Ne çok BENdin, ilk kez göz yaşlarıma dur diyemedim. Şakalarım anlamsız, kelimelerim kifayetsiz ve paylaştıklarım boş şimdi. Şimdi boşluk her yer, herkes ve her şey. Almıyor aklım, kabullenemiyorum yokluğunu. Bir daha olmamanı, bitince kapanırken perdeler, yakılırken resimler, hafızamı yitirmişçesine bahsedilmezken anılardan; koparamıyorum seni içimden. Zaten mağlup devam ederken hayata kırmız kart görmemeliydin. Sen bari bir rövanş vermeliydin
@N™U®@T 06/05/2007
