Έφτασα κοντά στην βάρκα. Κωλώνω να δοκιμάσω να μπω μόνη μου;
Έχω την κατάληλλη ισορροπία όμως ή θα φύγω έργο μέσα στην λίμνη και γίνω και ρεντίκολο στον Άρη.
*ringtone*
Πώς βρήκε το τέλειο timing για να με πάρει τηλέφωνο;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αμάν ρε μαμά βρήκες και συ στιγμή.
Χριστ: - Ναι;
Μαμά: - Έλα Χριστίνα, τι κάνεις; δεν σε πήρα χθες τηλέφωνο, γυρίσαμε αργά και έπεσα κατευθείαν για ύπνο.
Χριστ: - Σιγά ρε μαμά, καλά είμαι..
*Γυρνάω από τι άλλη μεριά καθώς μιλάω, και είδα τον Άρη. Ερχόταν με τις μπύρες στο χέρι. *
Μαμά: - Ωραία εντάξει, σε πήρα να σου πω κι ότι θα έρθουμε αύριο το βράδυ τελικά.
Χριστ: - Εντάξει, θα είμαι σπίτι καλά που μου το είπες μην βάλω τον συρτη στην πόρτα.
Μαμά: - Ναι γιατί την προηγούμενη φορά νόμιζες πως προσπαθούσαν να μπουν κλέφτες χαχαχα...
Χριστ: - Καλά εσύ γελά αλλά μόνο εγω ξέρω τι τρομάρα πήρα εκείνο το βράδυ.
*Η μαμά συνέχισε να γελάει. Ο Άρης που έκανε νόημα να κάνω πίσω για να αρχίσει να βάζει τα πράγματα στην βάρκα..*
Μαμά: - Που είσαι τώρα; Σπίτι;
Χριστ: - Όχι δεν είμαι σπίτι, είμαι έξω βόλτα.
Μαμά: - Με την Ali?
*Ε εντάξει τώρα, θέλει να το ακούσει*
Χριστ: - Όχι όχι δεν έχω βγει με την Ali, είμαι με έναν φίλο μου...
Είπα νιώθοντας λίγο άβολα και ξύνονται τον σβέρκο μου... Με κοίταξε ο Άρης καθώς ήταν σκυμμένος στην βάρκα. Γύρισα και κοίταξα την λίμνη. Δεν ξέρω αν έλουσα ή αν όχι αλλά και τι έπρεπε να πω δηλαδή; Μήπως ξέρω η ίδια;
