THEM & I

Κεφάλαιο 20ο

Previously on Them & I...

Είπα και βυθιστήκαμε στην γαλήνη.
Δεν μίλαγε κανένας. Απολαμβάναμε και οι δύο την ηρεμία και τον ουρανό που είχε ήδη σκοτινιάσει και κάποια αστέρια ήταν ξεπρόβαλαν δειλά μέσα από το μαύρο.

...

Ξύπνησα τυχαία, από την ανάγκη μου να αλλάξω πλευρό.

ΩΠΑ!!!
αποκοιμήθηκα;;;

με το που άνοιξα τα μάτια μου είδα τον Άρη να κοιτάει τα αστέρια ενώ εγώ τον είχα αγκαλιάσει σαν να είναι το comfort μαξιλάρι μου.

Έκανα κίνηση να απομακρύνω το πόδι μου και μετά το χέρι μου και να γυρίσω τανάσκελα.

Άρης: - Δεν με ενοχλείς.
Είπε χωρίς να με κοιτάξει. Συνέχισε να κοιτάει τον ουρανό.

Χριστ: - Πόση ώρα κοιμάμαι;
ήθελα να μάθω πόση ώρα ήμουν έτσι χωρίς ντροπή

Άρης: - Κανα δύωρο. Κι γω κοιμήθηκα λίγο, πριν κανα μισάωρο ξύπνησα.

Χριστ: - Κοιμήθηκα για τα καλά δηλαδή.
Είπα και γέλασε.

Άρης: - Είσαι πολύ ήρεμη όταν κοιμάσαι. Πολύ γαλήνια. Σχεδόν σαν ψεύτικη κούκλα αγγέλου.
Συνέχισε να μην με κοιτάει. Κοίταγε ακόμα τον ουρανό.
Πάλι καλά γιατί θα έβλεπε το πόσο κοκκίνισα τώρα.

Χριστ: - Δεν θα παρεξηγηθώ αν μου πεις οτι ροχάλιζα σαν τρένο.
Είπα και ξαναγέλασε.

..

Άρης: - Θες να πάμε να φάμε κάτι;; Πείνασα λίγο..

Χριστ: - Ναι ναι, κι γω πείνασα.

...

Δεν βρικόμαστα πολύ μακριά από το σημείο που είχαμε αφήσει τα πράγματα, οπότε μας πήρε λιγότερο από 10 λεπτά, να γυρίσουμε.

Στην διαδρομή μέχρι την ακτή, δεν μιλούσαμε. Κυριαρχούσε η απόλυτη ησυχία. Η γραμμή ανάμεσα στο τρομακτικό και το γαλήνιο ήταν πλέον πολύ λεπτή. Πλησιάζοντας στην ακτή και βλέποντας τις σκιές που σχημάτιζαν τα δέντρα και το σκοτάδι που επικρατούσε, ένα συναίσθημα φόβου άρχισε να με κυριεύει.

Άρης: - Μην φοβάσαι, δεν έρχεται κανένας ποτέ εδώ. Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι.

Μου είπε για να με καθυσηχάσει.

Το πρόσωπο του φαινόταν πια ελάχιστα, λίγα ελάχιστα χαρακτηριστικά του ήμουν σε θέση να διακρύνω, και αυτά με την βοήθεια του φωτός του φεγγαριού.