LOVE OUT LOUD - BS #1 [COMPLETED]

EPILOGUE

♥️♥️♥️

Nixie's POV

•••

Pauwi na ako ngayon galing park. Actually kasama ko ngayon ang boyfriend ko. Siya ang kasama kong nag-ikot-ikot. Palagi na naming ginagawa ito magmula noong naging kami.

Wait, muntikan ko na pa lang makalimutan...

Happy 19th birthday to me! Now is my birthday and yes! My boyfriend bought some stuff for me bago kami gumala kung saan-saan at binigay niya sa akin ang lahat ng iyon.

Ang mga laman ng mini boxes ay isang complete set ng real gold na mga alahas, mga mamahaling chocolates, and a three pairs of black, apple green and pink crop tops. Alam niya kasing paborito ang black and I love crop tops.

I appreciate all of his gifts for me. Tinanong ko kung bakit wala siyang dalang flowers. Ang sagot niya, common na daw na gift ang flowers with a gift kapag birthday ng mga girlfriends. So, he decided to gave me a box with a lot of gifts na sobrang nagustuhan ko.

Habang nasa byahe, napansin kong naging tahimik ang boyfriend ko na sa katunayan ay napakaingay naman talaga. Sobrang ingay niya sa byahe. Kaya nakakapagtaka lang kung bakit naging tahimik siya ngayon.

"Honey?" tawag ko ng atensyon niya.

Lumingon siya sa akin. "Bakit po?"

"Bakit parang tahimik ka ngayon? May problema ka ba'ng hindi sinasabi sa akin?" tanong ko.

"Wala naman. Sadyang wala lang ako sa mood mag-ingay ngayon. Nakakapagod rin kasing maging maingay." mahinahong sagot niya.

Para siyang pagod na pagod na hindi ko alam. Parang pagod yung ulo, puso at buong katawan niya.

Naging tahimik na lang din ako buong byahe. Ayaw ko ng umimik. Baka stress lang itong boyfriend ko sa mga school works nitong mga nakaraang araw.

***

Kaagad kaming makarating sa bahay. Mabilis kasi yung patakbo niya. Magabihan kaya kami. Pero ayos lang na magabihan ako, siya naman ang kasama ko eh.

Nagulat ako nang biglang makita ang buong mansyon na walang ilaw. Sa guard house lang meron. Lahat, as in lahat patay! Anyare dito? Bakit naging parang haunted mansion naman na itong nahay namin? Malayo pa naman ang November ah. Ang aga namang pa-halloween 'to.

"Kuya, pahiram nga po ng flashlight." sabi ko sa isang guard namin. Pinahiram naman niya kaagad sa akin yung flashlight niya. Aayain ko na sana yung kasama ko pero bigla siyang naglaho sa likuran ko. Kaya nabahala kaagad ako!

Panaginip ba 'to?!? Kung panaginip ito, gusto ko ng magising! Hindi na nakakatuwa 'to.

"Vince! Are you still there? Vince! Is thia a game? Why you not informed me about this?!? Please! Hindi na ito nakakatuwa!" patuloy kong sigaw sa paligid.

Sa aking paglalakad, biglang umihip ang malamig na simoy ng hangin kaya medyo kinabaha ako bigla! Nakakatakot naman!

"Is this a prank?!? Hey! Vince! Why you're still hiding?!? Ayoko na!" halo-haling emosyon na ang meron ako ngayon.

Nang makarating ako sa main door ng mansion, I tried to find the switches to open the lights. Nang mahanap ko na, kaagad kong sinindihan at nagulat ako sa nakita ko.

"Surprise!" sabay-sabay na sabi nila.

Mula sa pagkakatulala, hindi ko namalayang napapaluha na rin pala ako. Tears of fear ba 'to? Joke lang. This tears are the result of a heart that full of joy this night, this special day of mine.

Biglang lumapit si Vince sa akin kanina na nakingiti pa na parang hindi niya ako iniwan kaninang mag-isa habang papasok sa mansyon. Napakakapal ng mukhang lumapit nitong hayop na 'to! Kasabwat pala siya!

"Honey? Can I borrow your right hand?" sabi kiya saka kinuha ang kanang kamay ko ay hinawakan ito mg mahigpit.

"It's been a long time since we've met each other. Kahit na hindi maganda ang una nating pagkikita, natabunan naman 'yon ng mga magagandang alaala kasama ka..."

Teka, parang alam ko na 'to. Ito ba yung moment na...

Weh? Totoo ba 'to?!? Proposal na ba 'to?!? Weh?!? Di nga?

"I just want you to know na kahit na ilang beses mo pa akong masaktan, mapaiyak, mapagalit,... mamahalin pa rin kita hanggang sa dulo ng buhay ko. Mahal na mahal kita, Nixie ko." mangiyak-ngiyak niyang sabi.

Napaluha ako nang bigla niyang inilabas ang isang maliit na kahong pula na may lamang diamond ring. As in real diamond talaga ang nagsisimbulong bato nito.

Mas napaluha pa ako nang makita ko ang mga magulang ko na nakangiti. Halatang masaya silang naging kami ni Vince. Dahil malaki ang tiwala nila sa boyfiend ko ngayon na hindi ako mito pababayaan kahit na anong mangyari.

"Nixie... will you... will you marry me?" dugtong ni Vince na siyang nagpaluha pa sa akin nang dahil sa tuwa na nararamdaman ko.

Nabalot kami ng katahimikan. Walang umimik sa aming lahat. Talagang inaabangan nila ang isasagot ko kay Vince. Hanggang sa mabulabog ang iaang katahimikan ng limang salitang binigkas ko.

"Yes! I will of course." sagot ko dahilan para mapatalon silang lahat sa tuwa at kilig.

Isinuot na kaagad nsa akin ni Vince and singsing at niyakap ako ng sobrang higpit. Hinalikan niya rin ako sa noo. Nandito sila Daddy kaya hindi pwede sa lips. HAHAHA!

"I'll promise to you that no matter what happened, I'm always here for you, my soon-to-be wife." bulong niya na alam kong may halong emosyon.

***

So, natapos ang birthday ko ng masaya. Sobrang saya ko ngayon. Hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya. Basta, masaya ako ngayon.

Natapos rin ang araw na ito na magkagalit si Vian at Daphnie. Hindi ko alam kung anong dahilan pero hindi talaga sila nagpapansinang dalawa. Para silang mga bata kung umasta.

Misunderstanding pa nga...

Nang mailigpit na lahat ng kalat at nang makauwi na lahat ng bisita ko ay pumasok na agad ako sa kwarto ko para makapagpahinga na rin.

Si Vince nagpaalam na kanina. Siya yung pinakahuling umuwi kanina sa mga naging bisita ko. At bago pa siya umuwi, may ibinigay siya sa akin na isang malaking teady bear na kulay yellow.

Pinangalanan  ko ang teady bear ng Vixie. Pinaghalo ko ang first name namin ni Vince kaya nabuo ang pangalang Vixie. Ang cute 'di ba?

Ngayon, mapapatunayan na namin sa buong mundo na kayang lumambot ng isang pusong bato gamit lang ang walang hanggang pagmamahal at iyon ang natutunan ko sa buong buhay ko.

Natutunan ko na kapag mahal mo, huwag ka ng magpakipot kung alam mo namang mahal na mahal ka nung taong iyon. Pwede mo naman kasing aminin kaagad na gusto mo yung tao kung alam mo namang gusto ka rin niya. Hindi masamang umasa. Pero huwag rin namang masyadong umasa para hindi ka masyadong masaktan sa dulo.

Natutunan ko rin na kapag pala nasa tabi mo ang mahal mo, hindi ka makakaramdam ng takot. Kasi alam mo aa sarili mo na kaya niyong malampasan lahat ng pagsubok na darating. Basta magkasama kayong lalaban sa buhay.

Salamat sa nagbasa ng story namin ni Vince. Thank you kay author na bumuo ng mundo namin. Thank you sa inyo. Sana patuloy niyong suportahan ni author hanggang dulo. Salamat! Muah!