Can This Be Forever? - Lando Norris

Hoofdstuk 32

(Eva Brown POV)

Ik word wakker van het gehuil van Liam, het is pas half 6. Ik klim eruit en loop naar zn bedje toe, ik pak hem op en loop met hem in mijn armen naar de babykamer. Ik heb aan Lando gevraagd of Liam de eerste paar maanden bij ons kon slapen tot hij groter is, ik geef hem zijn eten en verwissel dan zijn kleertjes. Vandaag komen George en Carmen langs, die zijn hier rond 11 uur. Ik wil namelijk dat Liam George als zijn oom gaat zien, ik verplicht hem natuurlijk niks, maar ik wil dat hij wel weet dat hij altijd bij hem terecht kwam. Thijs en George zijn kwa gedrag namelijk redelijk gelijk, ik loop samen met Liam naar beneden waar ik hem in zijn box leg. Ik loop de keuken in en maak een latte macchiato. Als ik die klaar heb loop ik terug de woonkamer in waar ik op de bank ga zitten en mijn social media bijwerk, ik krijg veel dm's over of Liam al is geboren, ik antwoord erop. Maar ik zeg er wel bij dat we Liam nog uit de media willen houden omdat hij nog zo jong en kwetsbaar is, we willen niet dat hij er last van gaat krijgen. Lastig om uit te leggen, als ik mijn koffie op heb is het 7 uur. Ik ga de was doen want ja wat moet ik anders nu doen, als ik net de was in de droger stop begint Liam te huilen. Ik loop naar hem en til hem op, "Wat is er dan" fluister ik zacht terwijl ik hem sus. Ik draai me om en zie Lando op de trap staan, ik glimlach kort naar hem en focus me dan op Liam. De kraamhulp komt vandaag rond 12 uur als ik het goed had begrepen. Lando slaat zijn armen om mijn middel, "Ik neem Liam wel, dan kan jij je eerst gewoon rustig opfrissen" zegt hij, ik kijk om. "Zeker?" "Ja, ga nou maar gewoon douchen en rustig ontbijten" zegt hij, ik geef hem een kus en leg Liam voorzichtig in zijn armen. Ik loop naar boven waar ik mijn kleren en een handdoek pak. Ik loop naar de badkamer en zet de douche aan, ik stap eronder en de warme stralen spoelen de stres van mijn lichaam af. Het is de afgelopen tijd echt veel te snel in mijn hoofd gegaan, ik voel meteen de tranen weer stromen over mijn wangen. Ik weet dat Thijs dit vroeger altijd wilde voorkomen dat ik mij zo zou voelen. Hij was er altijd als er iets met mij gebeurde, hij was degene die er als eerste was om mij te helpen, op school, thuis echt overal. Zelfs als ik aan het voetballen was stond hij aan de kant toe te kijken. Ik mis hem, al helemaal op deze momenten, dat ik hem trots had kunnen maken. Ik kijk naar mijn pols, ja het armbandje wat mama mij gaf toen hij overleed. Ik zal het niet af doen, ik zal het doorgeven aan Liam. Ik wil dat hij zijn oom zal herinneren. Ik wil het geen geheim houden en zal alle verhalen met hem delen die ik weet. Ik sta te denken over alle tijd die ik vroeger heb gehad samen met Thijs, waar ik me soms dood ergerde aan hem omdat hij overal was waar ik ws, was het wel fijn om te weten dat hij zoveel om mij gaf.

3 jaar geleden

Ik ren naar beneden, ik heb zo een wedstrijd. We spelen tegen Arsenal, zelf speel ik bij Chelsea. Ik zoek mijn voetbal schoenen, "MAM! Waar zijn mijn voetbalschoenen?!" roep ik hard. "Eva, je moet echt zuiniger op je spullen zijn" zegt ze, ik kijk haar geïrriteerd aan. "Zeg nou maar gewoon" "Ik weet het niet""Ugh, je weet ook nooit wat" zeg ik en ga verder zoeken. Ik heb ze eindelijk en trek ze aan. "Eef ben je klaar?" vraagt Thijs, ik kijk op en knik. Ik sta op en ren naar de auto, we spelen vandaag thuis dus ik kon mijn eigen tenue aan, ik woon ongeveer een uur van het Stamford Bridge af  dus we vertrekken ongeveer 1,5 uur van te voren want ja. Ik koppel mijn telefoon met de radio en zet mijn afspeellijst aan, The Nights  van Avicii. Dit nummer, ik houd ervan. Hij is pas geleden ook overleden, ik kan het niet echt beseffen als ik heel eerlijk met je ben. Zijn nummers hielpen mij echt uit de donkere tijden uit mijn leven, ik ga vanmiddag ook samen met papa naar Silverstone, hier rijden ze vandaag met de Formule 2. Hij zei dat hij oog had voor 1 coureur. Iets met Norris, geen idee. Ik moet me nu focussen op de wedstrijd. We komen aan bij het Stamford stadion waar ik meteen naar binnen ren naar de kleedkamer. "Sorry sorry dat ik zo laat ben!" roep ik meteen als ik binnen kom, de ogen van de meiden en onze  trainer draaien allemaal naar mij. "Je bent gewoon op tijd hoor" zegt mijn trainer grinnikend. Ik ga snel zitten en verwissel mijn trui voor mijn shirt, ik luister ondertussen naar de opstelling. Ik ben de aanvoerder van het team. Na een kleine 20 minuten lopen we met zn allen het veld op, ik zie Thijs op de tribune vooraan zitten. Ik loop naar hem toe, "Succes zusje" zegt hij terwijl hij me knuffelt. Ik glimlach en loop dan weer naar het team. We doen onze warming up en lopen dan naar de dug-out. Na een kleine 20 minuten start de wedstrijd, ik sta rechts buiten. Veel van de wedstrijd kan ik niet na vertellen maar ik weet wel dat we met 3-1 hebben gewonnen. Na de wedstrijd kleed ik me om en loop naar de kantine, hier haal ik wat te drinken en loop dan naar de tafel. "Je hebt lekker gespeeld Eva" zegt de vriend van Emily. Zij is mijn beste vriendin uit het team, ik glimlach naar hem. Ik raak aan de praat met mn trainer over de volgende wedstrijd waar ik niet bij kan zijn omdat ik die dag geopereerd word aan mijn knie. Ik heb geprobeerd te spelen vandaag, maar ik ben na een halfuur gewisseld omdat het te veel pijn deed. Ik drink mijn drinken op, "Zullen wij naar huis? of moet ik je meteen naar Silverstone brengen?" vraagt thijs, "Breng me meteen maar naar het circuit, papa zal er ook wel zijn" hij knikt. Ik zeg iedereen gedag en loop samen met Thijs naar de auto. We hebben een rit van ruim 2 uur te gaan. De rit is saai, maar ik heb er wel zin in. Ik verwissel mijn trui voor een cropped hemdje met een leer jasje erover. Ik heb ook een highwaist jeans aan, ik had dit voor de zekerheid in mn tas gedaan omdat ik niet wist hoe warm het zou worden vandaag. Na die kleine twee uur zeg ik Thijs gedag. Ik loop naar de paddock ingang waar ik mijn pas scan en opzoek ga naar mijn vader. Ik bel hem, "Hey pap, waar ben jij?" vraag ik als hij opneemt. "Mclaren Motorhome, als je je pas scant kan je gewoon naar binnen" zegt hij. Ik loop erheen en scan mijn pas, ik loop naar binnen naar het kantoor van Papa. "Hey Eva" zegt Fernando meteen, "Hey" zeg ik glimlachend. Als ik op de deur van mijn vaders kantoor klop hoor ik 2 mensen praten, ik loop naar binnen en zie Stoffel en papa zitten. "Oh hey sorry, waren jullie druk?" vraag ik meteen, mijn vader schud zijn hoofd. "Stoffel, dit is mijn dochter, Eva." zegt hij, ik schud Stoffel zijn hand. Ik bedoel, is wel zo beleefd toch? Als papa zijn gesprek heeft afgerond lopen we samen naar de baan, we gaan kijken bij Carlin. Hier rijd iemand die bij de Mclaren Driver Academy zit. Als ik door de pitstraat loop kijk ik naar de teams die druk bezig zijn met de auto klaar maken voor de race. Als we aankomen bij de de pitbox van Carlin zie ik een jongen staan. Rond de 1,70 lang, bruin krullend haar. Hij komt onze kant op, "Hey Zak, wat doe jij hier?" vraagt hij, zijn Britse accent hoor je er mooi doorheen. Ik houd echt van het Britse accent. "Eva, dit is Lando, onze reserve coureur. Lando dit is mijn dochter Eva en onze social media fotograaf" zegt mijn vader trots. Lando kijkt mij aan en steekt zijn hand uit, ik schud zijn hand. "Aangenaam kennis te maken Eva" zegt hij, "Insgelijks" zeg ik glimlachend. Vandaag is de sprint race, ik kijk toe vanuit de Carlin pitbox, ik zie dat Lando als 3e over de streep komt. We lopen met zn allen naar buiten waar Lando naar ons toe komt lopen en in de menigte duikt. Ik grinnik, ik knuffel hem. Hij rent naar boven waar hij zijn trofee krijgt. Ik glimlach naar hem.