Can This Be Forever? - Lando Norris

hoofdstuk 25

(Eva Brown POV)

Ik word wakker van mijn wekker, het is half 7. Om 11 uur gaat mijn vlucht naar Amsterdam, ik klim uit bed en ga snel douchen. Ik hoor gekreun uit de badkamer komen, die is dus ook wakker. Ik doe snel mijn kleren aan en ga beneden ontbijten. Om half 8 moeten we weg en t is momenteel 7 uur, ik eet 2 boterhammen met kaas en een bakje fruit. Als ik het op heb zet ik alles in de vaatwasser en loop dan naar boven om m'n koffer te halen, die zet ik bij de deur neer. Ik doe mijn schoenen aan en loop naar Lando, ik knuffel hem.  T is stil maar t maakt me niet uit, ik ben blij dat ik hem hier heb. "Nou kom anders kom je te laat" zegt hij, ik pak mijn jas en doe die aan. Ik leg mijn koffer op de achterbank omdat ie gewoon niet in de kofferbak gaat passen, anderhalve maand kleding is niet weinig oke, en misschien gaan we ook nog wel de stad in ofzo weet ik t. We rijden naar t vliegveld, tijdens de rit ben ik Lena aan t appen, die is al wakker. Waarom geen idee, Matthy is ook online. Vreemd die 2 zijn nooit wakker nu, die slapen altijd tot half 12 ofzo. Als we aankomen op het vliegveld pak ik mijn koffer van de achterbank en pak Lando zijn hand vast, we lopen naar binnen, "kunnen we naar Starbucks t is veel te vroeg nog" ik zie lando knikken, das nieuw. We lopen erheen en doen de standaard bestelling, Ijskoffie Karamel en een chocolade melk, we gaan aan een tafeltje zitten. Opeens zie ik twee mensen die me heel bekend voorkomen, een meisje iets kleiner dan ik, bruin lang stijl haar en een jongen 1,80 lang. Blond, Matthy en Lena. Ze lopen onze kant op "Oh my God" ik sprint op ze af en knuffel ze, "Idioten waarom zeiden jullie niks" "en de verrassing verpesten?" Ik knuffel ze beide en we lopen naar de tafel waar Lando en ik zaten. Omdat er maar 3 stoelen staan, ga ik bij Lando op schoot. We praten voor ongeveer een halfuur, dan komen mijn ouders aanlopen. Ik loop naar ze toe en knuffel ze, je ouders voor langer dan een maand niet zien klinkt makkelijk maar t is veel lastiger. Ik heb vroeger vaak genoeg mijn moeder een maand niet gezien doordat ze op zakenreis ging naar het buitenland, China, Japan, Australië, Mexico, Duitsland en zo kan ik wel doorgaan. na 10 minuten lopen we naar de vertrekhal, hier is het moment dan. ik voel de tranen al opkomen als ik dr aan moet denken, als eerste knuffel ik Matthy en George. "Ik ga jullie missen broertjes" zeg ik, "Ik ga je ook missen kleine" zeggen ze beide, dan loop ik naar Lena, die mij meteen half wurgt. "Doei Schatje" "Ik ga je missen Leentje" zeg ik huilend, "Ik jou ook eef, maar ik ga je net zolang stalken tot je gek van me word" zegt ze, ik grinnik zacht. Dan komen mijn ouders, ik knuffel ze. "veel plezier meis" zegt mijn moeder terwijl ze een kus op mijn voorhoofd drukt, "Dankjewel mama" zeg ik, mijn vader tilt me op, "Veel plezier kleine meid, hoop snel dat je weer bij een race kunt zijn" zegt hij, "Hoop ik ook pap" ik knuffel hem. Nu komt de moeilijkste van allemaal, Lando. Hij spreid zn armen, ik duik erin. Deze armen ga ik een maand lang niet voelen, ik merk dat ik harder huil dan normaal. "Eef, t komt goed ik bel je straks als je aankomt weet je nog?" ik knik voorzichtig. Ik kijk omhoog waar Lando zijn lippen op de mijne drukt, zo staan we ongeveer voor 2 minuten tot Lena, Mama, Papa, George en Matthy ons onderbreken. ik kijk grinnikend om, ik zie dat Lena een tasje in haar handen heeft. Ze loopt naar mij toe, "Het is namens Lando, George, Matthy en mij" zegt ze, ik neem het tasje aan  en kijk erin. allemaal kaarten, in specifieke kleuren. aan het hengsel hangt een soort mini lijstje met de kleuren uitleg. 

-Blauw: Als je een van ons mist

-Roze: als je moed nodig hebt

-Rood: Als je boos bent

-Groen: gewoon leuk lezen

-Paars: Als je bang bent

-Zwart: Briefjes namens je ouders

Lees ik, dan moet ik gaan, ik pak mijn koffer en loop verder. Ik zie iedereen zwaaien.

(Lando Norris POV)

Ik voel een paar tranen over mijn wang glijden, man waarom nu. Ik word geknuffeld door Lena, ondanks wat er is gebeurt zijn we er oke mee wat er is gebeurt. Ik ben blij dat ik niet tussen haar en Eva in sta en andersom. Ik weet dat ik haar moet laten gaan, maar t is lastig. We zijn altijd samen, elk raceweekend, elk weekend en toevallig de afgelopen week. Ik loop naar mijn auto en rijd naar huis, als ik naar binnenloop is het stil. Ik moet over 3 uur gaan in mtc zijn, ik loop naar boven en ga douchen. Na ongeveer 20 minuten gaat mijn telefoon, shit tijd vergeten. Ik doe snel mijn kleren aan en neem op, "hallo?" "Heyy" hoor ik aan de andere kant. "Eefje?" "Jajs dat ben ik" zegt ze, "hoe is t daar in Nederland?" "Koud, wacht ik FaceTime je even" ineens word er gevraagd of ik wil overschakelen naar FaceTime, ik neem op. "Oee Eef, je schatje is tering lekker" hoor ik, ik heb mijn god geen idee wat t betekent, ik versta maar een paar Nederlandse woorden, puur door Mama. "En dat betekent" "dat je knap bent" "haha thanks, maar ik blijf liever bij mijn meisje" ze word knalrood. "Maar oke vertel op hoe is t daar" ik ga op bed liggen. Ze begint te vertellen over vroeger als ze bij haar Opa en Oma was, ik glimlach en vergeet de tijd. We zijn inmiddels 2 uur later, ik krijg appjes van Jon waar ik ben. Oh fuck, "shit shit shit" "wat is er?' "ik was vergeten dat ik vandaag met Jon had afgesproken om te gaan trainen" "schatje rustig, app hem dat je morgen dan iets langer gaat trainen" "oke oke, ga je volgende week de race kijken daar in Nederland?" "Ja tuurlijk, ga jij dan je best doen?" "Isgoed schatje" "love you' "love you too' en ze hangt op. T is inmiddels half 5, ik heb Jon ookal geappt dat ik morgen langer ga trainen. Woensdag pakken we t vliegtuig naar België.