taç yaprağı

üzgünüm, satusu

"Bana korkak diyebilirsin,"

"Neden sana öyle diyeyim?"

"Neticede hep yarım bırakıyorum ve bir şeyleri tamamlayacak gücü kendimde bulamıyorum. Yapmayı sevdiğim şeyler koşarak uzaklaşıyor ve ben öylece durup onları izliyorum. Elimi onlara doğru uzatamıyorum, isimlerini çağıramıyorum. Tekrar yalnız kalmamak için onlara tutunamıyorum. Ben, yapamıyorum. Bana uzattıkları eli tutup, onlar için bile devam edemiyorum."

"Korkak olduğunu düşünmüyorum," diyerek iç çekti. "Sadece fazla üzgünsün."

Ona baktım.

Şimdiye kadar parmaklarımın arasında tuttuğum en güzel kelimelerden oluşmuştu.

"Seni özleyeceğim,"

"Ben o şehire ait değilim,"

"O şehiri yaratan sensin."

"Sana acı veren de benim."

"Öylesin."

"Üzgünüm,"

"Biliyorum, ben de."

"Seni ağlatmak yerine gülümsetebilecek kalemi parmaklarım arasında tutmak isterdim."

"Sorun değil," Gülümsedi. "Hiçbir şey senin hatan değil, ben yanındayım."

-yamən.