Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❦
Kırıldığım doğru. Başta kalbim olmak üzere birçok yerim kırıldı. Akşam yemeklerinde ailem gününün nasıl geçtiği hakkında konuşurken, benim gözlerim boşluğa takılıyor ve bütün sesler boğuklaşıyordu. Gece tavanı izlerken hayal kurmak yerine sürekli kendimi sorgulamaya başladım.
"Daha iyi birisi olabilirim." diye kandırmaya devam ettim kendimi. Eğer iyi birisi olursam hep kazanırım diye düşündüm. Ya ben çok iyi birisi olamadım, ya da bu saçmalıktan başka bir şey değildi. Çünkü hiç kazanamadım. Çünkü adil savaştım. Çünkü maske takmadım.
Arkadaşlarımın olabileceğini düşünmüştüm. Beni olduğum gibi kabul edecek birisini aradım fakat, insanlar yanlış anladılar. Hep yaptıkları gibi. Kendim olarak davranmaya başladığımda, eskiden maske takarak onları kandırdığımı ve maskemi düşürdüklerini söylediler. Ama ben hep böyleydim. Maske takmıyordum, sadece kalbimi kırılmaktan korumak için duygularımı saklıyordum. Birisine güvenip özümde olduğum gibi davrandığımdaysa, değiştiğimi söyleyip gittiler.
Oysa ben sadece saklanıyordum.
Vücudumdaki yara bantlarını ve bandajları takıyorum çünkü yaralarım var. Yaralarımı görmek için onları çıkardığında tabii ki tümüyle başka birisiyle karşılaşacaksın. Karşılaştığın kişi, yara mikrop kapmasın diye üzerini örttüğüm bantlardan tamamen farklı olacak. Çırılçıplak, bütün gerçekler ayaklarının altına serilecek. Ama eğer kan gördüğünde miden kalkıyorsa, tabii ki, gideceksin. Ve bunun sebebinin benim yaralarım olduğunu söyleyeceksin. Haklısın.
Yaralarımı iyileştirememek benim suçum ama yaralara bakamıyorsan gitmeden önce üstlerini açtığın gibi geri kapatmalısın. Sonra mikrop kapıyorlar ve izi kalıyor.
Bu yüzden ruhuma aldığım her yara mikrop kaptı ve hepsinin izlerini hâlâ taşıyorum. Taşıdığım her çizik içime biraz daha kapanmamı sağladı. Arkadaş çevresi geniş olan bir kızdım, fakat şimdi olabildiğince az insanı görmeye çalışıyorum.
Kendimi hiç anlayamıyordum. Bazen fazla sessiz birisi olsam da, bazen tam bir motor takmış gibi konuşuyordum. Uzun vadeli mutluluklarla aramızdaki ilişki; ilk görüşten nefretti. Beni hiç sevmezlerdi. Bu yüzden uzun vadeli mutlu olmazdım da ben.
Kendi kamburunda yaşayıp, gün geçtikçe kabuğunu kalınlaştıran birisiydim. Eskiden kılıfımı basarım ki böyle değildim. Daha çok arkadaşım vardı, komşularımızın hepsi benimle konuşurdu ve sürekli doğum günlerine davet edilirdim. Fakat şimdi arkadaşlarımın doğum günleri geçiyordu ve ben onları arayıp kutlamadığımda kendimi kötü hissediyordum.
Çünkü bir kere yara aldığında, asla eskisi gibi olamıyordun; ya yaran mikrop kapıp daha derine iniyordu, ya da kabuk bağlayıp iyileşiyordu, fakat izi kalıyor ve asla silinmiyordu.
