AÇELYA

giriş

       Açelya... renkli açan bir bitkiydi, ama onun tüm renkleri solmuştu. Yaşadığı zor şeyleri tek başına atlatmıştı, hiçbir zaman renklerini kaybetmemişti çünkü kendisi için yaşayabilecek gücü buluyordu. Ama şimdi... şimdi yıkılmıştı işte Açelya. Artık kimsesi yoktu, 'Çünkü o kendisinin bile kimsesi olamamıştı.'

        Gidiyordu artık, bu şehirden, ailesinden, kendisinden. Artık hissizleşmişti ,ruhu emilmişti sanki, boşluğa ve sonsuz karanlığa bırakmıştı kendini. Artık kendisi için bir şeyler yapmak ve yaşamak zorunda hissetmiyordu çünkü onu hayatta tutan her şey tek tek kaybolmuştu. Umutları, hayalleri.. hepsi gözünün önünde tek tek mahvolmuştu. Zaten saçma değil miydi, olmayacağını bildiğin şeyleri düşünüp durmak...   

         'Artık senden de nefret ediyorum!' diyerek kapıyı çarptı ve evden çıktı Açelya. Ne olmuştu ona böyle, neden herkesten nefret ediyordu ,neden annesine sırtını dönmüştü? Elinde oldukça yıpranmış eski ve küçük bir deri çantası ve çantanın içindeki cüzdanıyla telefonu dışında hiç bir şey yoktu. Kafasının içindeki sesler asla susturamıyor ve kendine gelemiyordu. Annesiyle neden kavga ettiğini ve ondan neden nefret ettiğini bile hatırlayamıyordu çünkü tüm bildikleri bir toz bulutu gibi zihninde kargaşa yaratıyordu. Uzun bir süre boş sokaklarda yürüdükten sonra kendisini güçsüz ve çaresiz hissederek bir duvarın dibine oturdu. Düşüncelerini dinlemeye başladı. 'Kimim ben?' diye düşündü seslice, hıçkırıklara boğulurken. Onu bu hale getiren şeyleri düşünmeye başladı ve ne zaman böyle düşünse aradığı o kişi geldi aklına. Hıçkıra hıçkıra telefonu kulağına götürdü ve telefon iki kez çalındıktan sonra açıldı; 'efendim güzelim?' "T-Toprak ben hiç iyi hissetmiyorum.." Telefon suratına kapanmıştı, Açelyanın hıçkırıkları daha da fazlalaştı ve gerçekten kimsesi olmadığına, yapayalnız olduğuna bir kez daha inanmıştı. Tam o sırada önünde siyah bir motor durdu. Motordan inen Toprak, gördükleri karşısında dehşete düşmüş ve âdeta yıkılmıştı.