"Sana and olsun sevgilim. İntikamımızı almadan tekrar gelmeyeceğim."
Arkamı dönüp mezarlıktan çıktım.
***
Hep yakınından vurulur insan. Semaya açtığın ellerle kimin için dua ediyorsan o öldürür seni.
Saye güzel karakterdi ama yanlış kitapta.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kalbimden düşen bin parça..."
Yüreğim yangın yeri.
Cehennemin tam ortasında elimde olan tek şişe suyu alevlerin içine düşürmüş gibi hissediyorum. Su,gözlerimin önünde aniden buharlaşarak havaya doğru süzüldü. Benim elimden gelen sadece bakmak oldu. Tek başıma küçük bir çemberin içerisinde dört tarafım ucu-sonu belli olmayan alevlerle çevrilmişken ne yapabilirdim ki?
Yaşadığım acının tarifi yoktu. Canım yanmıyordu çünkü canımı benden koparmışlardı. Peki nasıl hala acı çekebiliyorum? Beynimin bana kurduğu bir oyun olabilirdi.
Etrafta uğultular vardı fakat ben anlamıyordum. Gözlerim sadece yerdeki kazılmış olan mezardaydı. Mezar taşını defalarca okumama rağmen beynim algılamıyordu ve tekrar okuyordum. Tanımıyordum galiba.
"Başın sağolsun."
Muazzam bir yanma olan gözlerimi yanıma gelen kişiye çevirdim. Hafif bir tebessüm ettim.
"Teşekkürler fakat ben ölen kişinin yakını değilim. Tanımıyorum."
Gözümdeki siyah gözlükleri çıkararak kişiyi tanımaya çalıştım. Bana endişe ile bakan gözlerinden yaşlar döküldü. Ona sadece bakmakla yetindim.
Başını hızla omuzuma koyarak hıçkırmaya başladı. Şaşkınca donakaldım. Bir süre ağladıktan sonra kişiyi üzerimden çektiler. Ben hâlâ öylece etrafa bakıyordum.
Çok kalabalıktı. Gözlerimi teker teker üzerlerinde gezdirdim. Göz göze geldiğim kişiler bana üzgünce bakıyordu ama hala nedenini anlamış değildim. Gözlerimi onlardan çekerek derin bir nefes aldım. Boğazım kupkuru olduğu için boğazımı yaktı.
Yanımda duran kız sürekli olarak bana bakmasından dolayı tedirginleşmiştim. Yavaşça ona dönerek gülümsedim.
"Bir sorun mu var?"
Sabahtan beri durmayan göz yaşları daha fazla hızlanırken acıyla bana baktı ve fısıldadı.
