Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Melek Mosso Gel Desem de Gelme Gabrielle Aplin Run For Cover
🌱
Yatak odasından dışarı kendimi attığımda kalbim göğüs kafesimin içinde davul gibi çalınıyordu. Sık sık aldığım nefeslerden ötürü göğsüm, şiddetle inip kalkarken sağ avucumu kalbimin üstüne yerleştirdim ve derin nefesler alıp sakinleşmeye çalıştım. Birkaç dakika sonunda daha iyi hissediyordum, başımı iki yana doğru salladım. Bu dengesiz adam benim de dengemi bozuyordu.
Tenime kazıdığı sıcaklığı elimden geldiğince görmezden gelerek mutfağa girdim ve kirli bulaşıkları makineye dizdim. Aklım onda olsa da yapacağım işlerle kendimi meşgul etmeyi başardım.
"Bir kahve içer miyiz?"
Bakışlarım mutfağa giren Fatma ablayı buldu. "Olur ablam, içeriz."
İkimiz de sade ve şekersiz Türk kahvesini çok seviyorduk. Kahveyi hızlıca hazırlarken o da fincanları çıkarıp bana doğru uzattı.
"Abla, sen kaç yıldır buradasın?"
Bu soruyu aylardır merak ediyordum ama bugüne kadar hiç sormamıştım. Kahveleri fincana doldururken Fatma abla iç çekti.
"On yılı devirdim," dediğinde gözlerim irileşti.
"Öyle mi?"
Başıyla onayladığında koyu kahverengi gözleri uzaklara dalmıştı.
"Aslında öğretmendim ben. Sonra bir gün oğlumu ve kocamı..." dedikten sonra kesik bir nefes aldı. "Bir kazada kaybettim."
Sözleri beni derinden yaralarken ellerim titredi. Bu ayrıntıları hiç bilmiyordum. Yüzümdeki kan çekilirken "Başın sağ olsun, ben bilmiyordum çok üzgünüm," diye fısıldadım.
Bana acıyla gülümsedi. "Nereden bileceksin sanki güzel kızım."
Masaya karşılıklı oturduğumda kahvesinden bir yudum alıp devam etti.
