Yorgun bakışlarım karanlık tavanda asılı kalmıştı. Yaklaşık bir saattir yataktaydım, fakat bir türlü uyuyamıyordum. Bunun nedenini bildiğim için sıkıntıyla ofladım. Uyuyamayacaktım. Yataktan doğrulup ayağa kalktığımda üstümdeki siyah, ipek geceliğin sabahlığını alıp üstüme geçirdim. Vural son günlerde doğru düzgün uyumuyordu. Sabahları çok erkenden uyanıyor geceleri ise ben uyuduktan çok sonra yatağa geliyordu. Saat şu an gecenin biri olmasına rağmen hâlâ odaya gelmemişti. Bu yüzden ben de uyuyamıyordum.
Odadan çıktığımda salona geçtim. Tahmin ettiğim gibi kanepede oturmuş sigara içiyordu. Varlığımı hissedince başını kaldırıp bana baktı. Odayı dışarıdaki sokak lambasının cılız ışığı aydınlatıyordu. Yüzü karanlıkta kaldığı için ifadesini çözemiyordum.
Yanına doğru ilerlediğimde "Neden uyumadın?" diye sordu. Cevabı basitti. "Çünkü yanımda yoksun."
Tam önünde dikildim. Elimi çenesinin altına yerleştirip başını geriye doğru attım. Karanlığa alışan gözlerim yeşil gözlerini daha net görüyordu şimdi. Öyle ki gözlerinin içindeki umutsuzluğu dahi görebiliyordum.
"Sorun ne?"
Kaşlarının arasındaki çizgi derinleşti. "Sorun yok," dediğinde sesi kısıktı.
"Sorun var," diye direttim. "Son birkaç gündür neden böyle olduğunu bilmek istiyorum."
Uzanıp elindeki sigarayı kül tablasına bastırdı. Ardından ellerini belimin iki yanına yerleştirdi. Avuçları sıcacıktı ve geceliğin kumaşını hiçe sayarak tenime karışıyordu.
Yorgunca "Zeynep," dediğinde araya girip "Geçiştirme beni Vural," diyerek sözünü kestim. Onu kendimden iyi tanıyordum. Kuruntu yaptığımı söyleyerek durumu hafifleştireceğini biliyordum. "Günlerdir uyumuyorsun, doğru düzgün yemek yemiyorsun, konuşmuyorsun bile!"
Vural nefesini dışarı verdi. Birkaç saniye boyunca sessizce sadece yüzüme baktı. "Her şeyin farkındayım, bu yüzden konuş benimle." Belimi tutan elleri sıkılaşırken "Sadece yorgunum, son olaylardan ötürü," dedi.
