Wishing On A Star pt.02

₄₂⍣, II

⍣Chapter 42⍣
Part II

Your Name's View

අපි ථේ ගේ ගෙදර යද්දීත් අනික් කට්ටියම වගේ එහෙ හිටියා. ලමයි ටික නම් හිටියේ නැහැ. මම හිතන්නේ කට්ටිය එයාලාව ගෙවල්වල තියලා ඇවිත් තියෙන්නේ. "ඔන්නි, බිනායි, මිනායි කොහෙද?" මම සාරා ඔන්නිගෙන් ඇහුවේ ථේගේ ගෙදර ගියපු ගමන්මයි. ඇයි අනේ ජින් කිව්වට එහෙම ලමයි ව එහෙ මෙහෙ තියන්න පුලුවන් ද? "ආ... ඒ දෙන්නා ඉන්නවා අනේ.. ඔයා බයවෙන්න එපා කිසිදේකට... හැමදේම හොඳින් නේ? කිසි අවුලක් නැහැ නේද?" සාරා ඔන්නි මගෙන් ඇහුවේ හරි අමුතු විදිහට. එයා මොනාහරි මගෙන් හංගනවද? අනේ මන්දා.

"නේ ඔන්නි හැමදේම හොඳින් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ.." මම එහෙම කිව්වේ එයා කියන දේවල් තේරුම්ගන්න බැරුව. මම දැක්කා ඔන්නිගේ අවධානය මට නෙවේ.., පිටිපස්සේ හිටිය කාටහරි යනවා. මමත් පිටිපස්ස හැරිලා බැලුවේ ඒ කවුද කියලා. බලද්දී මේ ජින් නේ! "මොනාද ඔය දෙන්නා හොරෙන් කතා කරන්නේ?" මම ඇහුවේ ජින් දිහායි, ඔන්නි දිහායි බලන ගමන්. "අනී.. අනියා... මම මොනා හොරෙන් කතා කරන්න ද ඔප්පා එක්ක? ආ.... මම හිතන්නේ එයා ඔයාට මොනාහරි සප්‍රයිස් එකක් ලෑස්තිකරලා.. ඒකයි ඔය" ඔන්නි මාව මගෑරලා එතනින් ඉක්මනටම පැනගත්තේ මාව අන්දමන්ද කරන ගමන්. මට හිතාගන්න බැහැ එයා මොනාද ඒ කියෙව්වේ කියලා. මේ වෙලාවේ මගෙන් නෙවේනේ ප්‍රශ්නයක් නැද්ද කියලා අහන්න ඕනේ. ජිමින්ගෙනුයි, ජොන්ග්කුකුයි ගෙන් නේ. මෙයාලා කවුරුත් දන්නේ නැහැනේ මගෙත් මතකය අමතකයි කියලා. ඉතිං ඒ නිසා.. එහෙම අහපු එක නම් ටිකක් අමුතුයි.

මම අන්දමන්ද වෙලා කල්පනා කර කර ඉද්දී තමයි එතනට යුන්ගි ආවේ. "Y/N-ආ, ආහ්.. මේක ගන්න" එයාගේ අත් දෙකේ තිබ්බේ කප් කේක් දෙකක්. එකක් එයා බාගෙට කකා හිටියේ. අනික තමයි එයා මට දුන්නේ. මම කිසි කතාවක් නැතුව පිලිගත්තා. කප්කේප් නේ. ආයේ මොනාද ඉතිං බලන්න තියෙන්නේ. ඒ ගමන්ම හෝබීත් අපි දෙන්නා හිටිය තැනට ආවා. එයාගේ අතේ තිබ්බේ චොකොලට් පෙට්ටියක් වගේ. මම හිතන්නේ.. ඔව්.. ඒ වගේ තමයි. "ව්වා...හ් ඔයාලා ඇයි අද මේ මට මේ තරම්ම පැණි රස කවන්න හදන්නේ?" මම ඇහුවේ ඒ දෙන්නා දිහාම පුදුමයෙන් බලන ගමන්. "අනී... එහෙම මුකුත් විශේෂයක් නැහැ!" හෝබී කිව්වේ යුන්ගි දිහා ඇස් කොනින් බලලා ඉඟි කර කරා මොනාද අහන ගමන්. මට නම් හිතාගන්න බැහැ ඒ දෙන්නා මොනාද මේ කරන්නේ කියලා. කට්ටියම හැසිරෙන විදිහේ හරි අමුත්තක් තියෙනවා.

"හෝබා..., යුන්ගියා.... ආයිශ්... එනවද ටිකක් මෙහෙට?" ජින් අර දෙන්නට එන්න කියලා කතා කරද්දී අර දෙන්නම ඉක්මනටම යන්න ගියේ හරි හදිසියෙන් වගේ. "ඕහ්හ්හ්... පැටියෝ ඔයා හොඳින්ද?" එකපාරටම මගේ පිටිපස්සෙන් ආව කෙනෙක් මාව බදාගත්තේ මගේ කම්මුලට ලොකූ හාදුවක් දෙන ගමන්. මේ ජුලියානේ. "මම හොඳින් අනේ? මොකද අද හැමෝම මං ගැන මේ තරම් හොයන්නේ. හැමෝම අහන්නේ මම හොඳින්ද කියලා. මට මොනා වෙන්නද අනේ? මේ ටිකේම ගෙදරනේ හිටියේත්.." මම කිව්වේ ජුලීගේ අත් මගේ උරහිස්වලින් අයින්කරලා එයා දිහා බලන ගමන්. එයාගේ මූණ ඉක්මනටම වෙනස් වුණත් ආයේ තත්පර ගාණකින් සුපුරුදු පරිදිවුණා. "හැමෝම ඔයාට ආදරෙයි පැටියෝ... ඒකයි මේ.. ආනේ.. මේ කප්කේක් එක නියමයි..." ජුලි මගේ අතේ තිබ්බ කප් කේක් එකෙන් බාගයක් කෑවේ මගේ අතේ තියෙද්දීමයි. අනේ මන්දා ඇයි කට්ටියම මේ අමුතු විදිහට හැසිරෙන්නේ කියලා.

🥀🥀🥀
[To be continued]

📝
හෙලෝ චොකෝස්,

කියන්න කණගාටුයි මම නෙවේ කතාව පරක්කු කරන්නේ වට්පෑඩ් එක. මට අප්ඩේට් කරන්න දෙන්නේ නැහැ දෙයියනේ 🤧🤧 මාව අයින් කරන්න වගේ යන්නේ මට පේන්නේ.

කොහොමහරි දවස් ගාණක් නොයෙකුත් විදිහට උත්සාහ කරලා, අද තමයි කතාව ආයේ දාගන්න පුලුවන් වුණේ. තෑන්ක්ස් කතාව වෙනුවෙන් බලාගෙන ඉන්න, කියවන, වෝට් කරන, කමෙන්ට් කරන හැමෝටම!

_🐞මිස් මින්ට චොකෝ🦄_