Մարդասպանի Վանդակում

~ՄԱՍ 17~

Իսկ Յունգին?
Յունգին հետևում էր Թեհյոնին,նրա խանգարվող շնչառությանը,լսում սրտի դանդաղում ձայնը,և վերջապես տեսնում թե ինչպես է այդ երիտասարդի մարմինը սառչում նրա ձեռքերում։
Յ։Սա էր վերջը,հա?բայց ինչու է իմ ներսում այդ դատարկությունը ցավում?Թեհյոն~ա,հուսամ ինձ երբևէ կներես,բայց մեկ է սա պետք է լիներ։Գիտես ինչ?ես քեզ այն աշխարհում էլ հանգիստ չեմ թողնի,բայց դեռ մի փոքրիկ բան պետք է անեմ նոր գամ քո ետևից։Այնքան գեղեցիկ էս անգամ հիմա,երբ արյան ու փոշու մեջ կորած պարկել էս իմ թևերին։
Յունգին ուղղակի լաց էր լինում ու ծիծաղում,այդքան տարի կուտակված էմոցիաները իրար անգամ հերթ չէին տալիս։Նա մի քանի ժամ տղայի դին գրկել ու նստել էր անտառի խորքում։Անձրև էր գալիս,անգամ ամպրոպ կար,ու հենց այդ պահին Յունգին մի որոշում կայացրեց։
Յունգին վեր կացավ գրկեց Թեհյոնին մարմինը և նրան ձեռքերի մեջ պահելով տարավ մինչև ոստիկանական բաժանմունք։Ոստիկանները ապշած էին այդ ամենից,Յունգին խոստովանեց իր բոլոր սպանությունները ու դրա համար նրան ցմահ ազատազրկեցին,իսկ Թեհյոնին թաղեցին ծնողների գերեզմանում։
Մոտ մեկ տարի անց Թեհյոնի ծննդյան օրը Յունգին նստած էր հատակին,շուրջը բանտի սառը ու գորշ պատերն էին,որոնք կարծես քեզ կուլ տան ներսից։Յունգին մտքերով էր տարվել նա մի փոքրիկ քայլ էր ուզում անել,բայց նրան խիղճը հանգիստ չէր տալիս։Ի վերջո նա որոշեց որ ամեն դեպքում ավելի լավ կլինի գնալ Թեհյոնի մոտ։
Շուրջը ոչինչ չկար ինչով նա կկարողանա ինքնասպան լինել,բայց Յունգին ի վերջո մարդասպան է։Նա քանդեց կոշիկների շնորը և փաթաթեց վզից իսկ հետո կապեց մահճակալին։Յունգին սկսեց ուժեղ ինքն իրեն առաջ քաշել,և քանի որ մահճակալը ամրացված էր պատին ապա ինքնասպան լինելը ավելի հեշտ էր դառնում։
Մի քանի համառ փորձերից հետո նա վերջապես ինքն իրեն կարողացավ խեղդել,անգամ այնպես որ թելի հետևանքով ուժեղ արյունահոսություն սկսեց։
Յունգին այլևս ոչինչ չէր զգում,մարմնի մկանները հերթով հանգստացան,նա էլ կարծես դրախտում լիներ,բայց դե նրան այնտեղ տեղ չկար։Յունգիի սրտում իրոք մի դատարկություն կար,ընդհուպ մինչև մահ,բայց այդ դատարկությունը անգամ Թեհյոնի պատճառով ցավում էր,ու ահա նա հիմա գնում է Թեհյոնի մոտ...
~Վերջ~