** Finalin ilk kısmı geldi, beni yorumlarınızdan mahrum bırakmayın *-* İyi okumalar
**** (SEHUN) (1 gün önce)
Omuzlarım çökmüş bir halde kapının eşiğinde otururken yanımda bir bedenin varlığını hissettim. Ardından aynı bedenin eli omzumu bulmuş ve sıkmıştı.
"Daha yeni geldik. Elbette buluruz." Kyungsoo üzgün halimi anladığı için mırıldandığında sesli bir nefes aldım.
Son bir yıldır 947'de silahsız bir savaş veriyorduk. Mecazi anlamda, yasalarla ve Bilim Kurulu ile girdiğimiz bir savaştı bu. Kyungsoo, Jongin, Chanyeol ve ben bu savaşın bir tarafıydık. Diğer tarafını ise Bilim Kurulu Başkanı Bay Choi oluşturuyordu.
Babamın bıraktığı belgeler elimize geçtikten bir hafta sonra ilk mahkememde her şeyden sözlü olarak bahsetmiştik. Bu iddiaya başta kimse inanmamıştı. Bay Choi'nin ise savunması duyguların beni delirttiği yönündeydi. Fakat bilmedikleri, görmedikleri çok fazla kanıta sahiptik. Bunları bir bir açığa çıkarmamız koca evrende büyük bir yankı uyandırmıştı. Bize verilen ilaçlar tarafsız bir kurulla incelenip söylediklerimizin doğruluğunu kanıtlarken videolu görüntüler de pekiştirici olmuştu. Yüzlerce yalan ve belge ile bu savaşta iyi gidiyorduk. Halk uyanmış, kendilerine verilen ilaçları reddetmişlerdi. Birçoğu yaşadığı duygusal olayları o andan sonra fark edip kandırıldıklarına daha çok ikna olmuştu. Evrenin %70'lik bir kısmı söylenilen yalanlar ve ellerinden alınan haklar için kızgındı, bizim tarafımızdaydı. Fakat az da olsa bir miktarı hala gerçekleri reddediyordu. Bir de duyguları kabul edip buna rağmen bizden alınmasını mantıklı bulan kısım vardı. Özetle evrenimde büyük bir kaos hakimdi. Televizyonda sağlık programları yerine mahkemelerim, yaptığımız savunmalar yayımlanır olmuştu. İnsanlar en azından artık daha uyanıktı. Bilim kuruluna olan güven de derinden sarsılmıştı.
Uzun uzun süren mahkemelerin sonucunda ise biz kazanmıştık. Kurul isteyen herkese istediği şekilde yaşama hakkı vermişti. Duyguları isteyen kazanacak, istemeyen ise çiplerle yaşamaya devam edecekti. Bizlere ise özel bir hak tanınmıştı. Eğer istersek 794'e gidebilecektik. Bu beni mutlu eden bir kazanım olmuştu. Luhan'a sonunda tereddütsüz, ayrılıksız kavuşacağımı biliyor olmak bile kalbimi pır pır ettiriyordu. Bu hakkımız ise yarı 794'lü olmamızdan kaynaklıydı. Annelerimiz buradaydı. Hiçbirimiz onları tanımıyorduk çünkü bu, kayıtlara geçen bir şey değildi. Ama Bay Choi herkesin önünde itiraf ederek şüphelerimizi de gidermişti. İstediğimiz zaman ise 947 ve 794 arasında sorunsuz seyahat edebilecektik. İstediğimi elde ettiğim için rahatlamıştım. Ama asıl sebeplerinden biri de yola çıktığım 3 arkadaşımın da benim gibi düşünmesi ve burada yaşamak istemesiydi. Şimdi ise uzun bir serüvenin ardından buradaydık işte.
Buraya geldiğimiz gibi bir otel bulup yerleşmiş ve Kyungsoo'nun 794'ün gelişmemiş oluşuyla ilgili söylenmeleri eşliğinde asıl hedefimize gelmiştik. Burada bizi bilen ve koşulsuz karşılayacak tek kişiye, Luhan'a. Ama kendisi yoktu. Saatlerdir kapıda gelmesini bekliyordum ama gelen giden olmamıştı. Yine de burası onun evi, önünde sonunda gelecek diye düşünüyordum beklerken. Bu düşüncemi yıkan şey ise komşusunun onun şehir dışında bir yerde çekimde olduğunu, gelmediğini söylemesi olmuştu. Anlattığına göre gideli aylar olmuştu ve ne zaman geleceği belli değildi. Hangi şehirde olduğunu da bilmiyordu. İşte bu da hevesle geldiğim bu yerde canımı sıkan kısımdı. Yine de pes etmiş değildim. Ona söz vermiştim. Nerede olursan ol, seni bulurum demiştim. Bulacaktım. Bu ne kadar sürerdi emin değildim ama ona öyle ya da böyle sarılacaktım.
"Chanyeol buranın sistemlerinin daha basit olduğunu söylemişti. Bir şeyler yapabilir bence." Kyungsoo tekrar söylediğinde gözlerim Chanyeol'ü buldu.
