Amore//Damiano David

Πάλι τα ίδια

Ήμασταν σπίτι μου και αράζαμε στο σαλόνι. Η αλήθεια είναι πως απέφευγα όσο μπορούσα τον Damiano. Φάνηκε να το είχε καταλάβει και δεν ήταν πολύ χαρούμενος για αυτό. Εκεί που συζητούσαμε όλοι μαζί ακούστηκε το τηλέφωνο μου. Είχα κλήση από τη μαμά μου.

«Έλα μαμά.» είπα μόλις το σήκωσα.

«Έλα κορίτσι μου. Πώς είσαι;» με ρώτησε. Όλως περιέργως την άκουγα υπερβολικά ευδιάθετη.

«Όλα καλά. Εσύ;» απάντησα και περίμενα την κατσάδα από στιγμή σε στιγμή. Εννοείται η μαμά μου ποτέ δεν είχε αποδεχτεί ότι επιτέλους ζούσα τη ζωή μου και εννοείται δεν είχε μάθει ούτε για ένα από τα μεθύσια που έχω κάνει αυτούς τους μήνες. Μόνο υποψιαζόταν.

«Μια χαρά στο γραφείο. Τι θα έλεγες αύριο να έρθετε με τα παιδιά για φαγητό; Να τους γνωρίσουμε επιτέλους.» είπε χαρούμενα και έμεινα σοκαρισμένη. Ποια είσαι και τι έχεις κάνει στη μαμά μου;

«Τ-τι;» ρώτησα και τα παιδιά γύρισαν να με κοιτάξουν.

«Αυτό που άκουσες βρε Summer.» είπε χαλαρά.

«Μαμά είσαι καλά; Νιώθεις εντάξει;» την ρώτησα. Θα είχε μάλλον κάποια ανίατη ασθένεια και την έπιασαν οι καλοσύνες της. Ή η κλιματική αλλαγή την χτύπησε στο κεφάλι. Δεν γίνεται να ρωτούσε κάτι τέτοιο η μαμά μου. Που κάθε φορά μου έκανε κήρυγμα για το πόσο λάθος και επικίνδυνο είναι που κάνω παρέα με αυτά τα άτομα. Που να ήξερε τι γίνεται και με τον Damiano...

«Μια χαρά παιδί μου. Γιατί να μην είμαι καλά; Άντε ρώτησε τα παιδιά και πες μου. Πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά. Φιλάκια.» είπε και παρέμεινα σοκαρισμένη.

«Εντάξει. Γεια σου μαμά.» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Κοιτούσα το κενό μπροστά μου και προσπαθούσα να αντιληφθώ τι είχα ακούσει μόλις.

«Ε ρε περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο μας.» είπα με ένα χαμένο ύφος.

«Τι έγινε ρε;» ρώτησε ο Thomas. Όλοι με κοιτούσαν πολύ περίεργα.

«Η μαμά μου είπε να έρθετε αύριο για φαγητό στο σπίτι. Δεν ξέρω ποιος της έκανε μάγια.» είπα και η Victoria γέλασε.

«Σοβαρά τώρα; Εγώ μέσα.» είπε η Vic.

«Ναι και εγώ. Απλά να προλάβω να ξεβάψω τα νύχια.» είπε ο Damiano και γέλασαν. Εγώ ακόμη προσπαθούσα να καταλάβω.

«Αν δεχτείτε να ξέρετε ότι δεν γλιτώνετε τα κακά σχόλια. Στιγμιαία καλοσύνη ήταν αυτό. Αύριο έχετε να υποστείτε το κράξιμο της Martina.» είπα χιουμοριστικά αναφερόμενη στη μαμά μου και τα παιδιά γέλασαν.