Amore//Damiano David

Touch me

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αρκετά κενή και το περίεργο συναίσθημα δεν είχε φύγει από πάνω μου. Ένιωθα ακόμη τόσο κενή και μετανιωμένη για αυτό που είχε γίνει. Παρόλα αυτά ήξερα ότι είχα μπει πλέον σε αυτό το τρυπάκι μαζί του. Και δεν θα ξέφευγα εύκολα.

Αφού σηκώθηκα και ένα ντουζ για να συνέλθω, αποφάσισα μετά από λίγο να πάω στο σπίτι των γονιών μου για να βοηθήσω με τη μετακόμιση του μπαμπά μου. Είχαν βάλει μπρος το διαζύγιο και σε λίγο καιρό δεν θα ήταν πλέον μαζί. Ο μπαμπάς μου είχε ήδη βρει σπίτι και θα μετακόμιζε εκεί. Τον τελευταίο καιρό τους απέφευγα, κυρίως τη μαμά μου. Ήξερε ότι είχα χωρίσει με τον Damiano, αλλά δεν ήθελα να συζητήσω μαζί της. Η συμπεριφορά της θα με έκανε να νιώσω πολύ χειρότερα, οπότε ήταν κάπως δύσκολο να διαχειριστώ την όλη φάση. Όσο για τον μπαμπά μου, του είχα πει τα βασικά. Αλλά πάντα απέφευγα την κουβέντα. Ένιωθα ντροπή για ό,τι είχε συμβεί.

Κρατούσα στα χέρια μου μία κούτα με τα βιβλία του μπαμπά και τα μετέφερα στο αμάξι του. Ο μπαμπάς μου ταίριαζε τις κούτες με τέτοιο τρόπο, ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες. Μόλις άφησα την κούτα χασμουρήθηκα.

«Δεν κοιμήθηκες καλά χθες;» με ρώτησε ανήσυχα ο μπαμπάς μου και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου σκηνές από τη χθεσινή βραδιά. Για μια στιγμή πάγωσα στη θέση μου, αλλά προσπάθησα να μην δείξω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. 

 «Διάβασμα.» είπα ψευδώς και χαμογέλασα. Πριν καν προλάβει να μου απαντήσει μπήκα ξανά στο σπίτι για να δω τι άλλο χρειαζόταν να μεταφέρω. Πήρα μία ακόμη κούτα στα χέρια μου, αλλά λίγο πριν βγω από το σπίτι με σταμάτησε η μαμά μου.

«Αυτός σε χώρισε;» με ρώτησε με απάθεια. Προσπάθησα να συγκρατηθώ και να απαντήσω όσο το δυνατόν γινόταν ήρεμα. Από τότε που χώρισα με τον Damiano την είδα ελάχιστες φορές και για πολύ λίγο, οπότε δεν είχε την ευκαιρία να με ρωτήσει. Και εννοείται δεν θα γλίτωνα την ανάκριση.

«Ναι μαμά.» της είπα με τον ίδιο τόνο που μου μίλησε και αυτή και πήγα να συνεχίσω την πορεία μου.

«Χα λίγη του έπεφτες του κυρίου; Στα έλεγα εγώ. Είχα καταλάβει αμέσως τι τύπος ήταν.» είπε ειρωνικά και πραγματικά ήταν η μόνη έκφραση που δεν ήθελα να ακούσω. Γύρισα να την κοιτάξω απότομα.

«Μαμά δεν θα μαλώσουμε τώρα Πραγματικά δεν έχω καθόλου όρεξη.» της είπα έντονα και εκείνη γέλασε ειρωνικά.

«Μπορείς απλά για μία φορά να αποδεχτείς πως έχω δίκιο;» ρώτησε, αλλά περισσότερο έμοιαζε με δήλωση παρά με ερώτηση.