Amore//Damiano David

Παραλίγο

Ήμασταν στο αμάξι και γυρνούσαμε από την καφετέρια. Μετά την κρίση μου επιστρέψαμε στα παιδιά και σκέφτηκα μια φτηνή δικαιολογία να τους πω. Ούτε στον Νταμιάνο είπα κάτι. Καλύτερα να πίστευε ότι το είχα πάθει για αυτόν. Που εν μέρει δεν ήταν και ψέμα. Με είχε πιέσει πολύ το γεγονός ότι τον έβλεπα μαζί με την κοπέλα του. Το μήνυμα του Λούκα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Είχα ξεχάσει πως είναι να φοβάσαι τόσο πολύ και ο Λούκα φρόντισε μέσα σε λίγες μέρες να μου το θυμίσει.

Στο αμάξι επικρατούσε ησυχία. Εγώ με τη Vic καθόμασταν πίσω. Ο Ethan οδηγούσε και ο Damiano ήταν συνοδηγός. Ο Thomas είχε μία δουλειά και είχε φύγει. Είχα γύρει στη θέση μου και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Όλοι ένιωθαν άβολα και ένιωθα τον Damiano να μου ρίχνει κλεφτές ματιές. Η διαδρομή για το σπίτι μου φάνηκε τεράστια. Ένιωθα απαίσια.

Μόλις φτάσαμε σπίτι χαιρέτησα κουρασμένη τα παιδιά. Ο Ethan μου χαμογέλασε και ο Damiano με κοίταξε αμήχανα. Βγήκαμε από το αμάξι και ακολούθησα τη Victoria μέχρι την πολυκατοικία. 

"Summer." άκουσα τον Damiano και γύρισα να τον κοιτάξω. Είχε βγει από το αμάξι και ήταν στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Τον πλησίασα για να μου μιλήσει. Έδειχνε μαγκωμένος.

"Μπορείς να μας πεις τα πάντα. Είσαι στην παρέα μας πλέον." κατάπιε, "Μην διστάσεις ποτέ να μου μιλήσεις." συνέχισε και με κοίταξε στα μάτια. Για λίγο δεν μπόρεσα να απαντήσω.

"Ευχαριστώ Damiano. Το εκτιμώ." είπα και τον αγκάλιασα. Το ίδιο έκανε και αυτός. Ένιωθα τόσο όμορφα στην αγκαλιά του. Να νιώθω το σώμα του, να μυρίζω το άρωμα του.

"Να ξεκουραστείς." είπε και απομακρυνθήκαμε. Έγνεψα θετικά και χαμογέλασα. Το ίδιο έκανε και αυτός και κατευθύνθηκε πίσω στο αμάξι. Ήταν όμορφο να έχεις άτομα που σε νοιάζονται.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καθόμουν στο κρεβάτι μου και είχα το κινητό στα χέρια μου. Έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο. Έπρεπε να του δείξω ότι δεν μπορεί να με κάνει ότι θέλει. Πήρα μια ανάσα και τον πήρα τηλέφωνο. Περίμενα λίγη ώρα.

"Καλώς την." άκουσα μέσα από το τηλέφωνο και αυτόματα μου κόπηκαν τα πόδια.

"Δεν θα έρθεις." είπα αποφασιστικά και τον άκουσα να γελάει.

"Και γιατί παρακαλώ;" απάντησε ειρωνικά.

"Γιατί δεν πρόκειται να διώξω την Victoria. Και δεύτερον γιατί δεν θέλω να έρθεις." απάντησα αποφασιστικά αυτήν τη φορά. Εκείνος γέλασε πάλι ειρωνικά.