Amore//Damiano David

Μόνο εσύ

~January 9th, Last day of the trip

Μόλις άκουσα το ξυπνητήρι μου έβγαλα ένα επιφώνημα γκρίνιας. Το έκλεισα και τσέκαρα την ώρα. 9. Που σημαίνει ότι είχα κοιμηθεί το πολύ 2 ώρες. Έτριψα τα μάτια μου. Ένιωθα απίστευτη εξάντληση. Τεντώθηκα και γύρισα να κοιτάξω τον Damiano που κοιμόταν ατάραχος δίπλα μου με ελαφρώς ανοιχτό στόμα. Γέλασα και ανασηκώθηκα από το κρεβάτι. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο με το κινητό μου στο χέρι. Είχα να το ανοίξω από χθες το βράδυ πριν κοιμηθούμε με τα παιδιά. Κατά τη διάρκεια της βόλτας δεν είχα δει καν αν είχα κάποιο μήνυμα. Το άνοιξα και είδα πως είχα άπειρα από τη Victoria. Κρίνοντας από την ώρα, μου τα είχε στείλει κάποια στιγμή που είχε ξυπνήσει, καθώς εκείνες τις ώρες βρισκόμουν έξω με τον Damiano. "Ελπίζω να περνάτε τέλεια;)" "Αχ ανυπομονώ να μου πεις αύριο τι έγινεεεεε" "Α και είπαμε. Χαλαρή και μην σκέφτεσαιιιιιι♥". Ήταν κάποια από τα μηνύματα που μου είχε στείλει. Γέλασα και έγραψα την απάντηση μου: "Όλα τέλεια. Θα στα πω μόλις είμαστε οι δυο μας." 

Άφησα το κινητό μου στην άκρη και πήγα προς τον νιπτήρα. Έπλυνα το πρόσωπο μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Χαμογέλασα σαν χαζή και δάγκωσα το κάτω μου χείλος. Ακόμη σκεφτόμουν τα χθεσινά και ένιωθα περίεργα. Καλά περίεργα όμως. Θυμόμουν πως με άγγιζε και ανατρίχιαζα μόνο στη σκέψη. Δεν γινόταν να ήμουν τόσο τυχερή και να τον είχα γνωρίσει...

Μόλις βγήκα έξω από το μπάνιο, είδα τον Damiano να κάθεται στο κρεβάτι μόνο με το μποξεράκι και να τρίβει τα μάτια του. Έμεινα σιωπηλή να τον παρατηρώ. Τι έπρεπε να πω μετά το χθεσινό; Εκείνος μόλις κατάλαβε την παρουσία μου γύρισε και με κοίταξε νυσταγμένα.

«Καλημέρα.» μου είπε με τη βραχνιασμένη πρωινή φωνή του και χαμογέλασε.

«Καλημέρα.» του απάντησα ντροπαλά και τον πλησίασα για να καθίσω δίπλα του. Μόλις έκατσα μου χάιδεψε τον λαιμό. Άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη μου και με κοίταξε.

«Ξύπνησαν τα παιδιά;» με ρώτησε.

«Δεν έχω ιδέα. Ας ντυθούμε και πάμε να τους ξυπνήσουμε.» είπα και έγνεψα θετικά.

Μετά από λίγο αρχίσαμε να ντυνόμαστε. Ήμασταν σιωπηλοί και που και που κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον. Λίγο πριν βγούμε από το δωμάτιο με έπιασε από το χέρι για να γυρίσω να τον κοιτάξω.

«Χθες ήταν...» ξεκίνησε και πήρε μία ανάσα. Λες να το μετάνιωσε κιόλας; Τόσο χάλια ήμουν; «Ήταν η πιο όμορφη βραδιά.» συνέχισε και με κοίταξε στα μάτια. Αμέσως ηρέμησα και χαμογέλασα αυθόρμητα σαν το χαζό.