Amore//Damiano David

Μου λείπεις

✨Damiano's pov✨

Βρισκόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και κοιτούσα τον νυχτερινό ουρανό. Στηριζόμουν στα κάγκελα και κάπνιζα το πολλοστό τσιγάρο για εκείνη τη βραδιά. Έκλεισα τα μάτια μου, ελευθερώνοντας τον καπνό από το στόμα μου και ένιωσα τον κρύο αέρα να χτυπάει το πρόσωπο μου. Ακόμη δεν ήθελα να πιστέψω τι είχα αντικρίσει. Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικά και να μην βγάλω γρήγορα συμπεράσματα, αλλά ήταν αδύνατον να κάνω κάτι τέτοιο. Έστω και αυτή η μία μικρή περίπτωση να συμβαίνει κάτι ανάμεσα τους, με έκανε να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Άνοιξα τα μάτια μου και σκούπισα τα δάκρυα που πήγαν να κυλήσουν στο πρόσωπο μου. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου. Γύρισα και είδα την κοπέλα που πριν λίγο είχα κοιμηθεί μαζί της. Δεν θυμόμουν καν το όνομα της και είμαι σίγουρος πως ούτε αυτή θυμόταν το δικό μου.

«Όλα εντάξει;» ρώτησε, περισσότερο από υποχρέωση παρά από ενδιαφέρον.

«Ναι. Εμ αν δεν σε πειράζει, καλύτερα να φύγεις σιγά-σιγά.» της είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και μπήκαμε μέσα στο σπίτι. Εκείνη πλησίασε την πόρτα για να βάλει τα παπούτσια της και να πάρει την τσάντα της. Λίγο πριν φύγει με κοίταξε με ένα χαμόγελο.

«Σου άφησα το κινητό μου. Μην χαθούμε.» είπε και άνοιξε την πόρτα για να βγει από το σπίτι. Δεν της απάντησα καν και γύρισα την πλάτη μου για να πάω να κάτσω στον καναπέ. Άκουσα την πόρτα να κλείνει και ξεφύσησα ανακουφισμένος. Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και είδα ότι είχα πολλές αναπάντητες κλήσεις από τα παιδιά. Μόλις το βλέμμα μου έπεσε στο όνομα του Ethan ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν ήθελα να ακούσω τι είχαν να μου πουν. Ήξερα ότι είχα επιστρέψει πάλι στις παλιές μου συνήθειες. Νόμιζα ότι είχα κάνει μία πρόοδο, αλλά τελικά απλά έθαβα το πρόβλημα μέσα μου. Ήμουν όμως από πάντα έτσι. Είχα ανασφάλειες και μου έβγαινε σε ζήλια. Πόσο μάλλον μετά τη Rebecca. Ένιωσα πως επιβεβαιώθηκαν όλοι μου οι φόβοι, για αυτό αποφάσισα να προστατευτώ. Μέχρι που γνώρισα τη Summer. Και όλα άλλαξαν. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είδα. Ήταν τόσο ντροπαλή και φαινόταν ότι ένιωθε άβολα που βρισκόμασταν εκεί. Μπορεί να την χαιρέτησα χαλαρός, αλλά μέσα μου ένιωθα διαφορετικά. Ένιωθα πρωτόγνωρα. Εκείνο το βράδυ μίλησε ελάχιστα. Και κάθε φορά που κοιτούσε αλλού, είχα το βλέμμα μου πάνω της και την παρατηρούσα. Πως περνούσε τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της, σε μια προσπάθεια της να χαλαρώσει, πως γελούσε κάθε φορά που θα λέγαμε κάποιο αστείο. Έπινε από τη μπύρα της όποτε ένιωθε άβολα, δάγκωνε το χείλος της κάθε φορά που θα της κάναμε ένα κομπλιμέντο. Αυτά και άλλα τόσα παρατήρησα εκείνο το βράδυ. Κατάλαβα αμέσως ότι κάτι την καταπίεζε. Ίσως αυτό ήταν που με τράβηξε πάνω της. Ένιωσα πως θα με καταλάβαινε. Οπότε όσο περισσότερο τη γνώριζα μου ήταν απίστευτα δύσκολο να μείνω μακριά της. Το ξεκίνησα απλά για ένα φλερτ, αλλά μέρα με τη μέρα την ερωτευόμουν όλο και περισσότερο. Απλά άργησα να το παραδεχτώ. Όταν μου εξομολογήθηκε ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου, είχα παγώσει. Η ατμόσφαιρα ήταν από μόνη της φορτωμένη, πόσο μάλλον όταν ξεστόμισε αυτήν τη φράση από το στόμα της. Το σκεφτόμουν για μέρες και ήταν ο λόγος που δεν κοιμόμουν. Την πλήγωσα πολλές φορές το ξέρω. Για αυτό κάποια βράδια σκέφτομαι πως αξίζει να την ακούσω. Γιατί πάντα εγώ ήμουν αυτός που δυσκόλευε τη σχέση μας. Να ακούσω τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ. Αλλά φοβάμαι το ψέμα. Δεν θέλω να μου πει ψέματα... Είναι πιο εύκολο να απομακρύνεσαι από τον άλλον παρά να ακούς τι έχει να σου πει. Και αν δεν βελτιώσω τον εαυτό μου, απλά θα συνεχίσω να υποφέρω. Ο ήχος του κινητού μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Το πήρα στα χέρια μου και μόλις είδα ότι με καλούσε η Summer το άφησα δίπλα μου. Αγκάλιασα τα γόνατα μου και ξέσπασα σε κλάματα. Οι λυγμοί μου ακούγονταν τόσο δυνατά, αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Για πολλοστή φορά καθόμουν σε αυτόν τον καναπέ και έκλαιγα για αυτήν την κοπέλα. Αυτό το βράδυ όμως ένιωθα ότι ήταν το χειρότερο από όλα. Πρώτη φορά μου έλειπε ένας άνθρωπος τόσο πολύ. Και το μόνο που ήθελα ήταν να της το πω και να είναι όλα όπως πρώτα. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Και αρκέστηκα μόνο στις σκέψεις μου.