SONSUZ HİKAYE

BÖLÜM 9

" Hadi bakalım, simdi sen ne istersen yap" dedi.

Gözlerine baktım.

"Ama sen çok uzunsuun Tall Boy"dedim.

Bu sözüme ikimiz de güldük ve o öyle gulumserken parmak uçlarima çıkıp aniden sarıldım boynuna..

Kollarım huzur dolu bir dünyayı sararken burnum kokusunun şenliğindeydi. Aşık olduğum kokusu ilk defa bu kadar yakındı bana. Daha çok sıktım kollarımı,bırakmaya niyetim yoktu zaten. Elleri belime o kadar yakışabilir  miydi.. Yakışmıstı.

Kafamı boynuna doğru kaydırdım ve

" Burası artık benim." dedim.

Gülümseyişini göremesemde bundan emindim.

Parmak uçlarım uyuşmaya başlamıştı. Yavaşça bastım tabanlarimi yere ve kollarımı  indirdim boynundan.

"Hadi git artık iyice hasta olacağız."

Hiçbir şey söylemeden gözlerime baktı. Kalp atışlarım tekrar ritmini bozup hızlanmaya başladı.

"Artık git." dedim gülümseyerek.

Yağmur şiddetini gittikçe arttırıyordu. Tamamen islanmistik hatta kiyafetlerimizden süzülüyordu yağmur damlaları. Geceden beri bizim için döküyordu belki damlalarını. Biz sırılsıklam aşık olalım diye islatiyordu belki de..

Emre yine susup gözlerime dalmıştı.

"Yeter artık adam,günü burda geciremeyi..."

Daha lafımı tamamlamadan kollarını dolayıverdi belime.

Bu an sonsuza kadar sürmeliydi.

Bu çocuk nasıl oluyordu da bu kadar huzur veriyordu bana.Bu dünyadan olamaz bu çocuk.Evet evet kesinlikle olamazdı. Acaba aynı şeyleri o da düşünüyormuydu.

Kafamı göğsüne dayadım yavaşça,

"Burası da benim artık"  dedim.

Zamanın ilerlediğini farketmemiştik. Eğer biraz daha burda kalırsam kesinlikle yoklamaya geç kalacaktım. Onu bırakmakta isyan eden Kollarım,göğsünün verdiği huzurdan ayrılamayan yüzüm,kokusunu dışarı atmak istemeyen cigerlerim.. Bedenin isyan çıkarmıştı adeta. Kendi neferlerimle kendim savaşıyordum. Beynimin içinden geçen düşünceler,kalbimden gecen şiirlere eşlik ediyordu. O an birkaç mısra okumak istedim fakat Emre'nin kalbinin ritmini o kadar iyi duyuyordum ki o ezgiyi bozmak istemedim. 'Boşver' dedim, 'Boşver kadın, ona siir okuyacağın çok gün var,sabret..'

Bedenimdeki isyanı bastırdım ve göğsünden kendimi ayırdım. Orada bir eksiklik oluşmuştu sanki. Ben eksiktim orda. Bir papatya koparılmıştı sanki göğsünden.. Oraya en çok o papatya yakışırdı oysaki.

"Kendine iyi bak adam,benim için.."

"Dikkat et,bizim için..''

" Yarın görüşürüz."

"Görüşürüz."

O an gözleri dolmuştu. Onu öyle görünce gözlerime de savaş açarak gülümsedim. Arkamı döndüm ve yürümeye başladım. Yüzüme vuran yağmur damlaları şiddetini arttırırken kalbimden gelen mutlulukla gözyaşlarım eşlik etti onlara.

Yavaşça arkama döndüm. Sokağın ortasında dikilmiş bana bakıyordu. Biraz da olsa uzaklaşmıştım ondan.

"Ne yapıyorsun Emre?"

Sesim zorlukla ulaşmıştı ona,kulaklarimizda yağmurun sesi vardı.

"Tesekkur ederim herşey icin.."

Bunu söyledikten sonra arkasına dönüp yürümeye devam etti. Gülümsedim.. İçimden 'iyi ki sevmisim be Tall Boy,iyi ki" dedim.

Tekrar rüzgara doğru yürümeye başladım. Bedenim mutluluğun etkisiyle sakinleşirken kafamı gökyüzüne kaldırdım. Yüzüme düşen damlalara aldırmadan baktım gökyüzüne ve "teşekkür ederim" dedim.

Adımlarımı hızlandırdım ve yurdun kapısından girdim. Beni o halde gören herkes deli olduğumu düşünürdü şüphesiz. Kafamı öne egdim ve odama çıktım hızlı adımlarla. Çantamı kapının yanina bıraktım ve ustumdeki ıslaklıklardan kurtuldum. Üşüdügümü yeni farketmiştim. Saçlarımı kuruladım, saate baktığımda yemek vakti gelmişti. Önce inanamadim o kadar geç olduğuna, sonra aklıma Emre'nin yanında oldugum anlar geldi yine gülümsedim. Midemde uçuşan kargalara dur diyemedigim için yemeğe gitmemeye karar verdim. Yatagıma geçip yorganı kafama kadar çektim. Gözlerimi kapattım,aklımdan yine birkaç gündür yaşadıklarım geçerken uykuya daliyordum ki..

Bir mesaj,Tall Boy...