"Sevmeseydin!" diye yenilediğinde, vicdansızdı. Merhametsizdi. "Keşke!" Diye bu kez ben titreyen sesimi yükselttim. Keşke sevmeseydim, keşke gözlerim onu bir kez bile görmeseydi. Keşke ama keşke... içime oturan sancıdan aldığım hırsla kolumu çektiği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hoş geldiniz... Herkese iyi akşamlar.
"6.ZİFİRİ"
Cem Kısmet, Haram Geceler
Bitkin düşen zihnimin içinde dolanıp duran karanlık, kirpiklerimin uçlarından başka bir karanlığa sızmaya başladığında bilincimin açıldığını hissediyordum.
Zayıf düşen vücudumun belli bir kısmını uykudan sıyrılan sinir sistemimle hissedebilsem de hâlâ benimle birlikte olmayan uzuvlarım vardı. Bilincim kendine geldikçe kaçınılmaz olana yürüyordum. En son hatırladığım küçük kollara sığınmam ve o küçük kolların kocaman olan şefkatiydi, hemen sonrasında başımdaki ağrıya karşı koyamaz oluşumu takip eden gözlerimi kapatma isteği ağır geldiğinde, Sarper'in yanımdan ayrılmasını fırsat bilerek kendimi odalardan Sarper'e ait olduğunu bildiğime atmış, gözlerimi kapatmıştım.
Gerisi yoktu.
Ne zihnimde vardı ne de çevremde.
Her yer hâlâ karanlıktı, tek ışık karşı kaldırımda olan sokak lambasının çekili perdelerin altından dökülen az biraz ışığıydı. Yüzüm pencereye dönük halde gözlerimi araladığımda bakışlarımdaki boşluk, ruhumda hissettiğim o koskocaman delikten yansıyanıydı.
Kısık bir ses odada yayılırken, bulantısı hafifte olsa süren midemle geniş yatakta ağırca sırt üstü döndüm, sağ elim midemdeki bulantıyı baskılamak için karnımda dururken sol elim yumuşak yatağın üzerindeydi.
Tavana sıçrayan ışığın içinde iri bir gölgeye bakışlarım takıldığında, yüzümün sağ yanı arkamda açık olan masa lambası yüzünden gölgeli bir aydınlığı olduğunu biliyordum. Huzursuz uykunun sersemi olan gözlerim baktığı yeri görmekte sıkıntı yaşarken kirpiklerimin birbirine yaklaşmasını sağladım.
Oda da yalnız değildim, başka bir bedenin burnundan dökülen nefes bana eşlik ediyordu ve ben az çok nerede olduğumu bildiğim için kim olduğunu da biliyordum.
Onun teninin aksine soğuk olan aurası, girdiği her ortamın dikkat çekeni, en hissedileni oluyordu.
Eskiden Çetin ağabeyden çok onu hissederdim ama hep uzağına itilirdim.
Yaklaştırmaz, yaklaşmazdı.
Sessizdi, sessiz bırakmıştı.
O kadar uzak kaldıktan sonra burada ne aradığını merak etmiyor değildim, özellikle de benden bu kadar rahatsız oluyorken.
