"Sevmeseydin!" diye yenilediğinde, vicdansızdı. Merhametsizdi. "Keşke!" Diye bu kez ben titreyen sesimi yükselttim. Keşke sevmeseydim, keşke gözlerim onu bir kez bile görmeseydi. Keşke ama keşke... içime oturan sancıdan aldığım hırsla kolumu çektiği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hoşgeldiniz...
Keyifli okumalar diliyorum, umarım beğenir ve benimsersiniz...
Çağan Şengül, Veda
"1. AH"
Yalan gülüşlerimde yeşeren çiçeksiz dikenler bundan sonra hep dudaklarımı zehirlemeye yeminli birer çakıya dönüşmüştü. Dokunana batmayacaktı, dokunanı kanatacaktı... Ben güldükçe keskinleşen zehri ölümüme yol açacak, dudaklarım ve kalbim arasındaki o asma köprünün yıkılmasını sağlayacaktı. Bunu biliyordum ama engel olamıyordum, kalbim çok acıyordu.
O kadar çok acıyordu ki, kemiksiz olan et yığınının olmayan omurgası orta yerinden koca bir gürültüyle kırılışını her bir zerremde hissetmiştim. Kalbimin damarları patlamış kanı nefes borumu göle çevirmişti. Kalbimin boynu bükülü kalmıştı, ziyanını ruhum üstlenmişti.
Acı dinerdi, gerisinde bıraktığı koca bir iz olsa da dinerdi o acı.
Dinmek zorundaydı, dinmeliydi.
Dindirecektim.
Boş sokağa çöken kimsesizlik evlerin duvarlarına sinerken o sokağın kimsesizliğini bir tek bozan bendim. Esen soğuk rüzgârın uçuşturduğu saçlarımdan kopan birkaç tel gözlerimin önüne salındığında bakışlarımın kirini temizlemek için bir girişimde bulunmadım, onun yerine kısa montumun cebine gizlediğim ellerimin boğumlarını beyazlatana kadar sıktığımı fak ettim.
Sokakta kimse yoktu ne bir çocuk ne de mahallede oturan herhangi bir tanıdık. Akşamın alacakaranlığı siyaha daha da bir çalındığında sokak lambalarından dökülen kımızı ışıklar yolumu aydınlatıyordu.
Sokağın başından yürüyüp gelen gürültülü bir rüzgâr göğsüme çarptığında göğsüm titremişti. Bir an önce bu ayakta kalmaktan bihaber olan bedenimi eve götürmeyi istiyordum, kimsesiz kalmış kalbimin görüntüsü gözbebeklerime çizilmiş bu ıssız sokakla bir olmuştu. O kadar birbirine benzerdi ki genzime koca bir yumru oluyordu bu benzerlik.
Önümde uzayıp giden yokuşun sola kıvrılan kanadına geçtiğimde o sokağın sonunda benim evim vardı, hemen çapraz sağında ise o'nun. Evime yürümek o'nun bana bıraktığı o derin yarayla ne kadar katlanılmaz olsa bile farkındaydım, bu yürek yangınına değmezdi... Değmemişti...
