LUST | SDS Present ✔ (TO BE EDITED)

Chapter 34

"Are you sure you can work already? Pwede ka naman mag-extend ng leave mo." Nag-aalala kong sabi pero isang maliit na ngiti lang isinukli sa akin ni Stephen.

"I'm fine so don't worry about me, Ma, Ate." Sagot nya bago bumalik sa pag-kain.

Mag-iisang buwan na mula nang araw na iyon. Mag-iisang buwan na rin akong tumutuloy sa bahay para matulungan si Mama na alagaan si Stephen. Fortunately, Stephen recovered quickly and that Ramil is already in jail even without Liana's help.

Speaking of her, my brother really loves her that he didn't talk to me when I prohibited that woman in visiting him. Kung hindi lang ako natakot na baka may mangyaring masama kay Stephen ay hindi ko hahayaang bisitahin sya ng babaeng iyon.

Mama talked to me to just let it go but even though I agreed, I still cannot. I have a gut feel that she will only hurt him over and over again. But I know that unconsciously, the source of that hatred is from my own fear.

Sa mga araw na pag-tira ko dito sa bahay ay dumalang ang pagsasama namin ni Hugo. He can stay here freely but I chose not to let him stay. I was bothered by what Liana said because it awakened the fear I tried to bury and forget.

Sinubukan ko namang hindi iyon intindihin dahil umaasa ako sa sinabi ni Hugo na mahal nya ako. Oo, ramdam at naniniwala akong mahal nya pero ang bumabagabag sa akin ay hanggang kailan? Because when he realized that I am not the woman he needs, it will break me.

But I love him. I want to risk everything for him, for us to be happy. However, these doubts and fear are dragging me down, pinning me against the ground that makes it difficult for me to fight back. Nevertheless, I will still try fighting for us, for my love for him.

"Hi. Let's have lunch together. Call me if you're free." I said before putting my phone down.

Kumunot ang noo ko dahil sa hindi pag-sagot ni Hugo sa cellphone nya. He also didn't message me earlier which is odd. I shook my head to erase the anxious thought that's starting to invade my peace.

"You look tired. Hindi ka ba natutulog nang maayos?"

Bahagya akong nagulat dahil sa biglang pag-sulpot ni Hugo sa gilid ko. Sinabayan nya ako sa pag-lalakad bago nya kinuha ang laptop bag ko. Sandali akong na-pipi dahil hanggang ngayon ay nababagabag ako ng sinabi ni Liana.

Napa-singhap ako nang hilahin nya ako kaya nabangga ako sa katawan nya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa gulat pero nang makita ko ang matinding pag-aalala sa mukha ni Hugo ay mas lumala ang pagwawala ng puso ko.

"You should rest. Muntik ka nang mabangga ng mga estudyante at hindi mo man lang namalayan." Sermon nya kaya napa-kurap ako.

Mula sa kanya ay lumipat ang tingin ko sa likuran ko at doon ko nakita ang mga papalayong tumatakbong mga estudyante. Binalik ko ang tingin ko kay Hugo at bakas pa rin ang pag-aalala sa gwapo nyang mukha.

Bumuntong-hininga sya bago ikinulong ang mukha ko gamit ang mga palad nya. Unti-unti namang uminit ang mukha ko kasabay nang pagwawala ng puso ko. Dapat hindi na ako kinikilig sa mga simpleng ginagawa ni Hugo pero parang mas tumitindi lang ang nararamdaman ko sa kanya. Is this a sign that he really loves me?

"Why are you suddenly crying?" Gulat nyang sabi bago ako hinila para yakapin.

Yinakap ko sya pabalik kasabay nang pag-iyak ko sa balikat nya. I don't care if dozens of students see me cry because now, I just want to free my heart from this pain. Ilang araw ko na rin pinipigilan ang mga luha ko na tumulo pero sa simpleng pagpaparamdam ni Hugo na mahal nya ako ay hindi ko na kinaya.